بیتا فیاضی

بیتا فیاضی

متولد 1341، تهران
برنده جایزه ویژه ششمین دوسالانه‌ی هنرهای سرامیک، موزه‌ی هنرهای معاصر تهران،1377
شرکت در چندین نمایشگاه در ایران و خارج از کشور، از جمله در: موزه هنرهای معاصر تهران و موزه هنر مدرن فرایبورگ، آلمان
«قسمت»
بیتا فیاضی از جمله هنرمندان پیشرویی است که بر خلاف معمول از مجموعه‌های خصوصی و محیط‌های شسته رفته‌ی موزه‌ها و گالری‌ها پا فرا‌تر می‌گذارد و هنرش را در میان مردم عادی می‌آورد تا به گفته‌ی خودش تماشاگرانش را از میان رهگذران، بچه مدرسه‌ای‌ها، رانندگان، فروشندگان مغازه‌ها، رفتگران خیابانی، ولگردها و آدم‌هایی از این دست بیابد. او در هر فرصتی ایده‌ای را در برابر بیننده قرار می‌دهد که اگرچه نمی‌توان آن‌ها را در قاب گرفت و یا خریداری کرد، اما به خوبی می‌توان آن‌ها را در ذهن سپرد. در ایروان لباسی در بر می‌کند پوشیده از تصاویر حوادث، مردم و مکان‌هایی که بر روی او تأثیر عمیقی گذاشته‌اند، تصاویری منتخب از آلبوم خانوادگی، بریده‌هایی از روزنامه‌های وطنی، ازدواج والدین، عکس‌های کودکی، جمع‌های خانوادگی، جنگ ایران و عراق، نمایی از دار زدن‌های خیابانی، مراسم مذهبی عاشورا، شهر بم پیش و بعد از زلزله، همراه با گردن‌بندی مملو از مهره‌های تسبیح و سنگ‌های آبی چشم زخم و پارچه‌های رنگی و غیره بر گردن، انگشتری یادگار مادربزرگ درانگشت و عصایی همچون گرز شاخدار در دست با حالتی محزون و در سکوتی کامل، از اتاق هتلش به کوچه – خیابان‌های ایروان پا می‌گذارد و به سمت گالری ملی که محل برپایی نمایشگاه است راه می‌افتد، زمانی که به آنجا می‌رسد، انگشتر و عصا را روی زمین کنار مانکنی که لباسی به همان شکل بر تن دارد، در کنار کلاغ و جعبه‌ی موسیقی رها می‌کند و در پایان نیز همان‌گونه در سکوت موزه را ترک می‌گوید.

در بیروت بی‌کلاغ، دویست کلاغ سرامیکی‌اش را داخل ساختمانی قدیمی و همینطور بر سقف ایستگاه اتوبوسی که در مجاورت همین بنا قرار دارد می‌گذارد. در یوهانسبورگ، در کارخانه‌ی کیف‌‌سازی اسپید، خیل عظیمی از مارمولک‌هایش را روی خاکی که از بنای در حال احداث همان دور و اطراف آورده است می‌چیند. مجسمه‌هایش را در وانتی به دور شهر تهران می‌گرداند. و در سالگرد حادثه‌ی غم انگیز بم، در کنار هفت فرشته‌ی گریانی که از آسمان فرو افتاده‌اند، به همراه هنرمندان دیگر آثار هنری‌اش را خارج از انباری که در مرکز شهر قرار دارد، به شیوه‌ی دستفروشان می‌فروشد و حاصل کار را به مصیبت‌دیدگان حادثه هدیه می‌کند.
سوسک‌هایش از درو دیوار موزه بالا می‌روند. و چیدمان زردش یادآور سکوت زرد نرگس است در باغ، که عمری را در انتظار رهایی از دستان دیو نشسته است. مجسمه‌های سفالی سگهای ولگردی که در جاده‌ها بر اثر تصادمی کشته شده‌اند و مراسم خاکسپاری برای آنها، مجسمه‌های سفید رنگ کودکان شادش که فارغ از خطرات آلودگی هوا، به توپ بازی و ورجه وورجه مشغولند، نوزادان سقط شده‌ای که با بند نافهای نمادینشان از سقف آویزانند.... و همه و همه‌ی اینها از مرزهای مرسوم مجسمه‌‌سازی فراتر رفته‌اند و فرصتی را در برابر بیننده قرار داده‌اند تا نه تنها ذهن او را درباره‌ی اصل هنر، نقش و جایگاه آن در جهان پیرامون به چالش کشند، که حتی الگوهای رفتاری، معیارها و روابط انسانی را نیز برای وی زیر سؤال برند.
بیتا فیاضی در سال ٢٠٠٥ یکی از دو زن هنرمندی بود که با نوزادان طلایی و معلقش تحت عنوان «تقدیر» در پنجاه و یکمین بی‌ینال ونیز ایتالیا شرکت کرد. نوزادانی که از جسم و جوهر واقعی‌شان محروم مانده‌اند و به تکه‌هایی در هم شکسته تبدیل گشته‌اند. مجموعه‌ای که او آن را تحت تأثیر عکسی از طفل کشته شده‌ی بوسنیایی و همینطور با الهام از اشعار فروغ فرخزاد ساخته است و معتقد است که آن را از هر جهت و گوشه‌ای می‌توان نگاه کرد، اگرچه برای او همچون خط زبان ملی‌اش از راست به چپ معنا می‌یابد مجموعه‌ی «قسمت» و یا همان تقدیرکه هفت سالی از سنش می‌گذرد، در ماه جاری میلادی – فوریه - به وسیله‌ی طراح لباس ایتالیایی، لوسیانو بنتون خریداری شد تا برای همیشه در شهر پونزانو، در ساختمان فابریکا به یادگار بماند، در راهرویی بین ویلای قدیمی نئو پالادیان و بنای جدید تادائو آندو، گذرگاهی نمادین بین شرق و غرب، و گذشته و آینده، که گروه بنتون و صاحب آن همیشه توجه خاصی به آن داشته‌اند.