یاشیتومو سایتو

یاشیتومو سایتو

تفاوت‌های سازگار
بالش‌های فلزی، بوم‌های قالبی، بدون کوچکترین اشتباه برای نشان دادن عوامل ملموس در مجسمه‌های yoshitomo saito کاملاً جاافتاده تا جایی که تصور پارچه‌ای را در ذهن بیننده به وجود می‌آورد. به گفته‌ی صحیح F. Scott Fitzgerand، وی نخست قدرت خود را در نمایاندن عوامل موجود به کار می‌برد و سپس این شانس را به بیننده می‌دهد که او هم، از هوش و درک خود استفاده کند. قسمت مورد تحسین کار او این است که بیننده بدون انتظار قبلی شاهد حرکت اشیاء غیرقابل تصور برای حرکت می‌شود. ولی مجسمه‌های Saito مانند معماهای تفکر‌آمیزی هستند که پشت سر آن پست مدرنیسم همراه با آیین بودا قابل مشاهده است. در حقیقت او بیننده را وادار می‌کند با دیدن دقیق پی به حقیقت قسمت دیگر آن هم ببرد.
در طول دو دهه Saito با محترم شمردن تکنیک قدیمی استفاده از موم مجسمه‌های خود را قالب‌گیری برنز کرده است. او تجربیات خود درباره قالب‌گیری را به شکل احترام‌آمیزی شرح می‌دهد. به گفته‌ی او قالب‌گیری شامل پانتومیم، شعر و دروغ می‌شود. زمانی که کاری قالب‌گیری می‌شود کاملاً چیز دیگری از کار درمی‌آید؛ حتی گاهی بیشتر شبیه اصلی می‌شود که از اول مجسمه از روی آن فکر ساخته شده است ولی درست مثل این که یک نوشته را از زبان دیگری به انگلیسی ترجمه کنیم. برنز یک کذب است که در عین حال صادقانه و روراست است و در نهایت به دورویی و تزویر ارجح است.

Saito می‌گوید: «مجسمه همیشه به من ایده‌های مختلفی داده و برای من ایجاد لحظه‌های فراموش نشدنی کرده، مانند دیوار گالوانیزه donald Judd که در موزه county در لوس‌آنجلس قرار دارد یا مثل اینستالیشنی که در موزه هنر برکلی قرار دارد. ولی برای من عکاسی و نقاشی خیلی بیشتر خاطره‌انگیز است، چون به وسیله این دو می‌توانم مجسمه خود را همیشه احساس کنم.» بر این اساس Saito بر روی 108 Blue crones Appalachina canvas کار کرد. کارهای قالب‌گیری دیواری با پتینه مواج که توجه او را بیشتر به سوی ایده‌های چندبعدی و سطوح رنگ شده می‌برد. او می‌گوید: «عدم قدرت من در تکان خوردن به وسیله مجسمه نقطه ضعف من است. پس باید سعی کنم که مجسمه‌هایی بسازم که بتوانند مرا صاحب نگاه کنند و دارای معانی معنوی باشند.»
ظرافت و شوخ‌طبعی و زیرکی از عواملی هستند که Saito در کارش می‌گنجاند. نشانگر این ویژگی بالش‌های برنز او هستند. خود او می‌گوید: «من هیچوقت دچار بدخوابی و بی‌خوابی نیستم و ظرف 5 دقیقه مانند یک کودک به خواب می‌روم» بالش‌های فلزی او آن‌قدر تصور راحتی را به انسان منتقل می‌کند که نمایانگر خوابی راحت هستند. او می‌گوید من مجبور نبودم دنبال بالش بگردم. دوستانم مرا با وسایل قدیمی که به دردشان نمی‌خورد، تأمین می‌کنند حتی بعضی از اشیاء کارگاه من در خیابان پیدا شده؛ من برای قالب‌گیری مجبور نیستم دنبال موضوع یا جسم موردنظر بگردم. موضوعات خودشان به داخل استودیوی من می‌آیند. اگر شما دنبال چیزی بگردید حتماً پیدایش نمی‌کنید، باید خودش پیدا شود.»
تمایلات Saito به آیین بودا کاملاً مشهود است ولی این یک مسئله شخصی است. او می‌گوید: «من شاهد meditation پدرم بودم ولی او هیچ‌گاه مرا مجبور به امتحان آن نکرد و من از این موضوع درس گرفتم که آن چیزی که روح هر کسی را روشن می‌کند، یک مسئله کاملاً شخصی است. من نمی‌توانم شما را مجبور به یک نوع مشخصی از عبادت کنم. فقط می‌توانم تجربیات خود را با نشان دادن کارهایم در اختیار شما بگذارم.»
منبع:
Sculpture/January, Febuary 2006