استیون سیگل

مجسمه‌های استیون سیگل

واضح‌ترین و هم‌چنین نامفهوم‌ترین کار در دنیا، راه رفتن است. قدم زدن و پرسه زدن در مذهب، فلسفه، طبیعت، آناتومی، اجتماع و... قدم زدن به خودی خود یک ریتم ناخودآگاه بدن است، تا نفس کشیدن‌های سنگین و شنیدن ضربان قلب. و این، هماهنگی ظریف بین بودن و انجام دادن را برقرار می‌کند. این زحمت فیزیکی چیزی را بوجود نخواهد آورد مگر فکر کردن، تجربه و رسیدن. راه رفتن برای استیون سیگل اهمیت دارد. موفقیتی ناشی از قدم‌های کوچک – پایی در مقابل پایی دیگر – حرکتی آرام و عمیق که حس خواهد شد و هم‌چنین تجربه‌ای از زمان و فضا را در بردارد.
با روش‌های مختلفی می‌توان آثار سیگل را از زاویه موردنظرش بررسی کرد. راه رفتن بی‌شک تشبیهی قوی خواهد بود. کارها هرگز صراحتاً به راه رفتن اشاره نمی‌کنند. اما تلنگرهایی از تأثیر فیزیکی و روانی این فعالیت، بوجود می‌آید. حرکت‌های کوچک متوالی که هر کدام شبیه به حرکت قبلی است، تأثیر قابل توجه بزرگی را به جای می‌گذارند. مانند هزاران قدم مثل هم، که ناگهان یک راه‌پیمایی طولانی را با تمام حس‌ها و تجربه‌هایش به دنبال دارد. این زحمت تکراری، آثار او را می‌سازد. توده‌ای از تکه‌های موادی حقیر، به فرمی ساده اما بی‌نظیر تبدیل می‌شوند. قدم زدن این را می‌گوید: مقدصدی وجود دارد. اما راه رفتن همیشه دارای مفهومی نیست. بیشتر ما ممکن است در جایی قدم زده باشیم که به تنهایی مفهومی ندارد. بلکه هر قدر، فشار و خستگی مکرر بدون مسافت و مقصد را به ما تحمیل کرده باشد. همین روش‌های مختلف راه رفتن ما را به درون پروسه‌ی آثار سیگل هدایت می‌کند. کارهای او انبوهی از عناصر کوچک از یک متریال است، که به صورت لایه‌لایه و فشرده تبدیل به فرم‌هایی با اشکال ساختگی دورانی یا رگه‌ای عظیم شده‌اند.

فرم‌ها به صورتی آشکار، هم طبیعی و هم مصنوعی هستند که پیدا و ساخته شده‌اند. در این پروسه‌ی پرزحمت بافت زدایی، می‌طلبد که هنرمند و دستیارانش حرکتی طولانی اما متفکرانه را دنبال کنند.
سیگل از مواد بازیافتی استفاده می‌کند. نوشیدنی ناپدید شده و ظرف آن باقی مانده است... خبرها تنها دور انداختیم، اشیاء از قالبی بیرون می‌آیند و یک‌تناسخ دیگر را تجربه می‌کنند. مواد در آثار او نه تنها دوباره تولید می‌شوند، بلکه ساختار آن‌ها نیز به فرمی هنری تغییر می‌کند. تمام این ساختارها مانند قدم زدن، موضوع گذر زمان و تأثیر آن را در وجود خود دارند.
چه چیزی درباره‌ی زمان، طبیعی و مصنوعی است؟
چه چیز زمان، سخت، گسترده و یا متفکرانه است؟
در آثار سیگل چیزی وظیفه شناسانه و در عین حال نشاط‌آور وجود دارد. کارها به‌طور پازل مانند در طبیعت نشسته‌اند. از نظر خودش، کارها به‌طور عمیقی به زمین‌شناسی وابسته است. و این وابستگی حدود 20 سال پیش – وقتی به منطقه سیکار در اسکاتلند سفر کرد – شروع شد. زمین‌شناس معروف جمیز هوتون مسئله بوجود آمدن لایه‌های جدید زمین‌شناسی را که در اثر توسعه جوامع بوجود می‌آیند، را مطرح کرده است. که در واقع مفهوم و تأثیر زمان در زمین می‌باشد. این مواد فسیل‌هایی در سطح زمینند. فسیلی که فاصله‌ای در زمان را بوجود آورده: زمان اول و زمان دوم. هوتون شرح داد:
تصویری که زمین به ما نشان می‌دهد، عمق زمان است (چیزی که 6/4 بیلیون سال پیش شکل گرفته است) و سیگل شیفته‌ی نظریه هوتون است. او در برابر این نظریه مانند زائری است. زائری، برای دیدن چیزی ویا رسیدن به جایی. این زیارت نیز راه رفتن را در بر دارد. باز هم حرکت برای مقصد!
استیون سیگل مجسمه‌ساز آمریکایی در سال 1992 به دعوت دانشگاه نیوپالتز نیویورک، اثری در محوطه دانشگاه اجرا کرد که پس از آن به معروفیتش افزوده شد. با اینکه سیگل به خاطر کارهای بزرگش بیشتر شناخته شده است، اما او باز به ساختن کارهای کوچک ادامه می‌دهد. او می‌گوید: در همه چیزهای کوچک را نباید فراموش کرد. کارهای کوچک مرا به سمت کارهای بزرگم هدایت می‌کنند.
منبع:
نشریه «مجسمه» شماره 2