میمو پلادینو

میمو پلادینو

میمو پلادینو در 18 دسامبر 1948 در پادولی (بنه ونتو) در ایتالیا به دنیا آمد و اولین بازتاب آثار هنری او را در یک نمایشگاه عکس در سال 1976 می‌توان دید. ولی از همان سال به بعد با تأکید بر طراحی فیگوراتیو گرایش‌های نقاشانه‌ی خود را آشکار کرد این دوره بین سال‌های 78 تا 80 ادامه پیدا کرد که از مشخصات بارز آن گذر از توجه مستقیم به محتوا و کشف روابط نشانه شناختی در بین فیگورهای نقاشی و مجسمه‌های اوست.
- هنر پالادینو از آغاز 1980 بُعد جهانی پیدا کرد. او در کنار انزو کوکی، ساندروکیا، فرانچسکو کلمنته و... به عنوان ترانس آوانگارد و جنبش احیای اکسپرسیونیسم در ایتالیا که بعدها جنبه بین‌المللی پیدا کرد در مقابل گرایش‌های مینیمال آرت و نمودهای عقلانی کانسپچوال آرت و همچنین سویه‌های ایدئولوژیک و سیاسی جبهه گرفت و توجه به اسلو‌ب‌های سنتی را شاخص آثار خود قرار داد.
او از جاده‌های شعر، نقاشی، مجسمه‌سازی و تئاتر، عکاسی و موسیقی عبور کرد و با آگاهی خاصی که نسبت به اسطوره‌های سرزمینش داشت از هر ماده‌ای برای ابزار آرای جهان شمول خود سود برد.
او را بیشتر یک نقاش می‌شناسند در حالی که دنیایی را که با مجسمه‌هایش متجلی می‌کند بس رازآمیز، پرهیبت و در نهایت توانایی است و قدرت و شناخت سازنده خود را نمایان می‌کند.

با توجه به ارتباط جنبش احیای اکسپرسیونیسم با جریان پست مدرن، او را باید یکی از سردمداران هنر پست مدرن دانست و اگر بپذیریم که یکی از خصلت‌های عام در پست مدرنیسم کثرت‌گرایی است، او نه فقط آن را در تمایلات هنری همزمان خود (عکاسی، مجسمه‌سازی، نقاشی) بلکه در قالب آثار خود نیز بروز می‌دهد. او مواد اسلو‌ب‌ها و روش‌های نامتجانس را به عمد در آثارش به کار می‌گیرد و از این طریق دگرگونی عظیمی در تعاریف مدرنیستی از پیکره‌سازی به دست می‌دهد.
با نگاهی به آثارش به مهارت مجسمه‌سازی و سازماندهی فضا و نور در اطراف یک هسته‌ی اولیه پی می‌بریم، هسته‌ای که بیننده را به فکر واداشته، او را دچار تاویل می‌کند؛ هسته‌ای که در شعاع خود یک مجموعه را پدید می‌آورد و اگر مخاطب اثر، خود را با احساس درونی پالادینو هماهنگ کند، به دیالوگ و گفتگویی دست می‌یابد که نوایی والا را منعکس می‌کند. حتی بیش از آن و در هیبتی رازگونه بیننده را به کشف خویشتن خویش کمک می‌کند. او در جایگاه یک نقاش و مجسمه‌ساز پست مدرن بیشتر با نشانه‌ها سروکار دارد تا با محتوا، و از همین رو به دلخواه از نمادها، اسطوره‌ها و تصویرها و مضامین تاریخی و حتای نشانه‌های روزمره در آثار خود استفاده می‌کند. او به زبان وابسته است و بر نقش فرهنگی هنرمندانه‌ی خود آگاهی دارد و به تاریخ و اجتماع خود و ریشه‌های اسطوره‌ای سرزمینش ارج می‌نهد و اسطوره‌های خود را با زبان جهانی روز آمد کرده است.
کلودلوی استروس (مردم‌شناس) معتقد است: «مجموعه‌ی مصالحی که هنرمند در دسترس دارد جز نشانه‌هایی نیستند، و نقش اثر هنری این است که به شیی دلالت کند، یعنی یک رابطه‌ی دلالتی با یک شیی برقرار سازد.»
او معتقد است که در هنر میان شیی و نشانه، رابطه‌ای محسوس وجود دارد. همچنان که در آثار مجسمه‌ی پالادینو می‌توان دید و درست به همین دلیل او از شمایلی فیگوراتیو در آثارش سود می‌برد و حمله‌ی او به مینیمالیسم از همین جا آغاز می‌شود. پالادینو به جرات هنرمندی است که توانایی آفرینش نشانه‌ها را در هر متنی دارد، او در جستجوی زبانی تازه و کنکاش در نشانه‌ها و اکتشافات در عمق اشکال و احجام است.