سزار بالداچینی

سزار بالداچینی Cesar Baldaccini

در میان هنرمندان مدرن «سزار» به لحاظ نوآوری از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. سبك و سیاق وی – كار با مواد مختلف و خاص – تحیر همگان را برانگیخته است. او در سال 1960 مجسمه‌سازی فلزی را با ابداع اتومبیل فشرده به‌طور بنیادی متحول كرد. انسان عظیم «lmprints» نشان دهنده‌ی اولین استفاده از پلاستیك به عنوان ماده سازنده مجسمه است. او در اواخر دهه 1960 هنگامی كه برای اولین بار استفاده قاب‌های پلی‌اورتان را ابداع كرد، مجدداً نوآوری خاص خود را به گونه‌ای كه پیشرفت نشاط‌انگیز وی را در برداشت آشكار نمود. مجسمه صریح «آشغال» سزار، مجسمه‌های كریستالی متمایز، نقش برجسته‌ها و اجسامی كه به وسیله‌ی پلاستیك یا فلز احاطه شده‌اند و مجموعه‌ی جواهرات فشرده خلاقیت و استعداد او را اثبات می‌كند. مجموعه‌های فشرده سزار: حشرات، سینه‌ها، فیگورها، كلاژها، پرتره‌های خودش و انگشتان عظیم او طرفداران هنر را سال‌هاست كه شوكه كرده است. او پرافتخارترین مجسمه‌ساز فرانسوی عصر حاضر است.
زندگی غیرعادی سزار بالداچینی (1998-1921) با شغل او در مارسی شروع شد. جایی كه او و خواهر دوقلویش در اول ژانویه 1921 به دنیا آمدند. سزار در 13 سالگی مدرسه را رها كرد. در 15 سالگی مادرش او را تشویق به ثبت‌نام در كلاس‌های شبانه‌ی مدرسه هنرهای محلی نمود. مكانی كه در آنجا سزار به مرور خود را شناخت. سزار در 1943 به پاریس نقل مكان كرد و در طبقه‌ی بالای استودیوی جاكومتی ساكن شد. «من صبح برای رفتن به مدرسه خارج می‌شدم و هنگامی كه عصر بر می‌گشتم، پیكاسو، كوكتو، بروس ویان یا سارتر را از پشت شیشه آفتابگیر می‌دیدم. جاكومتی دراستودیوی خود را باز می‌گذاشت و من می‌توانستم داخل استودیوی او را ببینم.»

در 1955 كارهای سزار برای اولین بار در Salon de Mai به نمایش گذاشته شد. در اكتبر همان سال، مایكل تایپه، منتقد هنری 15 تا از حجم‌های حشره و سربازهای سزار و فیگورهای نقاشی شده «كارل اپل» هنرمند گروه كبرا را به Galerie Rive Droit دعوت كرد. تمام مجسمه‌های او به مجموعه‌داران موزه‌ها و شهرداری پاریس فروخته شد. مقالاتی در نشریه‌های هنری فرانسه پدیدار شدند و او برای نمایشگاه بی‌ینال ونیز دعوت شد. و این آغاز شناخته شده شدن‌شان و مقام سزار بود. وی در مصاحبه‌ای در 1957 درباره برنامه خلاق مستتر در پشت آثارش صحبت كرد: «من با یك ایده شروع كردم و آن آغاز ماجرا بود. در آن مسیر ادامه دادم تا با حقایق متفاوتی مواجه شدم كه از من جدا می‌شد و مواد و فضای احاطه شده توسط آن‌ها باقی می‌ماند. این مانند این است كه از چیزی خواسته شود كه باقی بماند و به هر شكلی كه می‌خواهد. برای مثال یك ماهی هنگامی كه ناگهان بزرگ شود می‌تواند شخصیت دیگری پیدا كند. یك اثر اغلب می‌تواند چیز دیگری باشد. چند سال بعد پارسی‌ها دریافتند كه سه مكعب حاصل از اتومبیل‌های فشرده شده می‌تواند یك اثر هنری باشد. مجسمه‌های فشرده سزار در Salon de Mai در سال 1960 توجه عمومی را به خود جلب كرد. این مجسمه‌ها حركتی جدید بود كه برای سزار شهرت جهانی به ارمغان آورد.
روزی سزار یك مستند آمریكایی می‌بیند. در صحنه‌ای از فیلم یك انبار سورئالیستی شامل كوه‌هایی از اتومبیل نشان داده شد. یك جرثقیل به وسیله‌ی مغناطیسی ماشین‌های خراب را حمل می‌كرد و به داخل یك پرس می‌ریخت. با یك فشار، ماشین‌ها به توده‌ای تبدیل می‌شدند. سزار این‌بار با صفحات متشكل از مكعب‌های فلزی رنگی غیرعادی وارد شد. «با این كه من تحصیلات آكادمیك داشتم دید من با كار كردن روی آهن سائیده تغییر یافت. من به كارخانه‌ی جهان وارد شدم و یاد گرفتم كه به مواد با زبان خودشان آشنا شوم. » كار سزار با یك پرس عظیم در كارخانه‌ی فرانسه شهرت او را در هنر جهان جاودانه كرد. او خیلی زود برای یك نمایشگاه یك نفره در گالری «سایدنبرگ» به نیویورك رفت. همزمان در همان سال نمایشگاه‌هایی از آثار هنرمندان نئورئالیست در نیویورك برگزار شد. پاپ‌آرت اصلی‌ترین روند آمریكایی‌ها بود و خیلی‌ها آثار مشابه فرانسوی را در مقابل آثار 13 هنرمند نئورئالیست معاصر با «پیررستانی» عقلانی‌تر یافتند. ادعای رستانی این بود كه «نئورئالیست‌ها به سادگی با حقایق جامعه‌شناسی اسخت می‌شوند بدون این كه به هیچ مباحثه‌ای توجه كنند. به هر حال، حالات دراماتیك فشرده‌های سزار، اندوخته‌های «آرمان» مونوكروم آبی «یس كلین» و ماشین‌های بی‌احساس «تینگوئلی» توجه‌ها را جلب كردند. آثار هنرمندان نئورئالیست به علت تطابق با همتایان آمریكایی و انگلیسی‌شان جلوه‌ی فرهنگی یافت با آمدن جنگ جهانی دوم مركز هنر از پاریس به نیویورك تغییر یافت. در طول سال‌های جنگ هنرمندان فرانسوی زیادی بودند كه در نیویورك زندگی می‌كردند. آن‌ها نقش مهمی در هنر داشتند. بعد از جنگ تغییراتی به وجود آمد. امروزه هنرمندان فرانسوی حقیقتاً در آمریكا شناخته شده نیستند. البته سزار در این میان به عنوان یك استثنا ظاهر شد. آثار او در مجموعه‌های شخصی و عمومی در سراسر دنیا موجود است.
منبع:
دو هفته‌نامه هنرهای تجسمی تندیس / شماره بیست چهار / ص 21