آنت مساژه

آنت مساژه

صليب در پس بُعد بازيگوشانه‌اش پرسش مهمي را مطرح مي‌كند: آيا ما فقط لاشه‌اي هستيم كه مي‌توان مثله‌اش كرد و مثل گوشت آن را آويخت يا داراي بُعد معنوي‌اي هستيم كه از جسم فراتر مي‌رود؟
«هنر مفهومي همان‌قدر براي من جذاب است كه... هنر مذهبي... من شكل‌هاي زيبا را از آن‌ها برمي‌دارم؛ خودخواهانه آن شكل‌ها را غارت و سرقت مي‌كنم، و همة آنها را به عالم ديگري مي‌برم و به صورت چيزي از آن خود، دنياي خودم در مي‌آورم».
آنت مساژه (متولد 1943) سازندة «دنياها»ي متفاوت و غالباً تشويق‌آور است. تخيل پروردة او به سوي سنت‌هاي هنري و مذهبي، خاطرات كودكي و نمونه‌هاي قالبي زنانه گرايش دارد تا درك جسماني و روحاني بسيار متمايزي را از جسم برانگيزد. ديدن اثر او ممكن است فريب‌دهنده باشد: در حالي كه ممكن است ابتدا مجذوب شكل‌هاي كودكانه و بازيگوشانة او شويم، مرحله‌اي مي‌رسد كه در مي‌يابيم اين همه چندان هم كه مي‌نمايند ساده و ملايم نيستند.

مساژه در صليب (1994)، بينش اصيل خود را شامل حال محوري‌ترين نماد مسيحي، يعني به صليب‌كشي، كرده است. او در زندگي حرفه‌اي‌اش بارها به شمايل‌نگاري اشاره كرده و نوشته است: «هنرمند بايد فرهنگ خود را نشان دهد... اثر من كار يك زن كاتوليك فرانسوي است.» مثلاً او در سال 1988 سوگندهاي من را ساخت، تعداد زيادي از عكس‌هاي كوچك قاب شدة قسمت‌هايي از بدن كه يادآور لوح‌هاي نذري حاجتمندان است كه آنها را در نمازخانه‌ها مي‌گذارند. در حالي كه بهره‌يگري مساژه از عكاسي در اين اثر پيوندي را با بدن «واقعي» حفظ مي‌كند، در صليب او به قلمرو تخيلي متفاوتي قدم مي‌گذارد.
مساژه در اين اثر، تعدادي از «اعضاي» كاملاً ملموس «بدن» را كه رنگ‌هاي روشن دارد و از نمد ساخته شده‌اند، از صليب سادة چوبيني آويخته است. يك قلب بزرگ – با رگ‌هاي بخيه شده و آئورت و بطن‌هاي داراي رنگ‌هاي متفاوت – با نخي شل و موازات ستون فقراتي قهوه‌اي و ديافراگمي قرمز و آبي به آرامي در نوسان است. تركيب‌هاي بي‌شكل‌تر ديگر بخش‌هاي دروني انسان را در اين اثر سوررئال نشان مي‌دهند. تركيب‌هاي نرم حاوي اشارات ضمني دوگانه‌اند: آن‌ها يادآور طراحي‌هاي سادة كتاب درسي زيست‌شناسي كودكان هستند، اما اشارات ضمني كابوسناك‌تري به گوشت آويخته شده نيز دارند.
دوخت و دوز به كار رفته در خلق اين قسمت‌هاي بدن ممكن است اشاره‌اي عامدانه به مهارت‌هاي زنانه باشد، اما براي نمايش اندام‌هاي داخلي زنانه، اشاره‌هاي چنداني در اين اثر به چشم نمي‌خورد. در اين‌جا بدن مسيح نه مردانه است، نه زنانه، بلكه شكلي همگاني دارد كه از تجربة جسماني هر دو جنس حكايت مي‌كند. مساژه اثري انساني آفريده است كه آسيب‌پذيري عميق انساني را نشان مي‌دهد. صليب، در پس بُعد بازيگوشانه‌اش پرسش مهمي را مطرح مي‌كند: آيا ما فقط لاشه‌اي هستيم كه مي‌توان مثله‌اش كرد ومثل گوشت آن را آويخت يا داراي بُعد معنوي‌اي هستيم كه از جسم فراتر مي‌رود؟