رون استاب

سازگاری با طبیعت
بخشی از گفتگوی John K. Grand با Roy Staab

مواد قابل دسترس در همان محل اگرچه بی‌دوام ولی برای رسیدن به طبیعت استفاده می‌شود. او پس از اجرای کار از کارها عکس می‌گیرد و آن‌ها را در نمایشگاه‌های مختلف به نمایش می‌گذارد از وی تاکنون برای برپایی نمایشگاه‌هایی در کشورهای ژاپن، فنلاند، ایتالیا، آمریکا و... دعوت به عمل آمده است. کارهای وی براساس فرم‌های هندسی شکل گرفته و با طبیعت هماهنگ است و باعث به وجود آمدن فرمی قابل قبول برای بیننده می‌گردد؛ درست مثل آیینه‌ای که روبه‌روی طبیعت قرار گرفته است. روی استاب اهل MidWest می‌باشد. در پاریس و نیویورک زندگی کرده و اکنون در میلواکی به سر می‌برد. او جوایز بسیاری مانند جایزه تبادل هنرمند بین ژاپن و آمریکا را دریافت کرده است. وی تحصیلات هنری خود را در مدرسه هنر لیتون Layton در شهر میلواکی گذرانده است. نقاشی‌ها و عکاسی‌های او در موزه‌ی هنرهای معاصر پاریس، نیویورک و همچنین موزه‌ها و گالری‌های ژاپن یافت می‌شوند.
چه شد که برای کار اخیرتان استخر Manic در Laurotions Mountains را انتخاب کردید؟
من همیشه به دنبال سکوت در محل هستم. در این جا می‌توانم بهتر به طبیعت نگاه و گوش کنم.

آیا این درست است که شما ترجیح می‌دهید مواد مصرفی خود را در محل تهیه کنید تا این‌که آن‌ها را از خارج بیاورید؟
بله، ولی من با خود میله‌های آهنی آوردم. چون فلز قسمتی از فرهنگ کنونی ماست، آهن در نهایت یک عنصر طبیعی است که از زمین به وسیله بشر استخراج شده و چون من کار هنری می‌کنم از آن استفاده کردم. اتمسفر، آب و هوا، این‌ها چیزهایی است که به کار من اضافه می‌شود. من این‌جا را بیشتر به خاطر سکوتش دوست دارم. وقتی باد می‌آید استخر به تکاپو می‌افتد و متفاوت می‌شود. من حس می‌کنم که هنر چیزی است که من می‌خواهم اما به طور کامل. بعد از من عوامل طبیعی مسلماً کار مرا از بین خواهند برد. این کارها بی‌دوامند برای این‌که کمی بیشتر بمانند من از نهال افرا استفاده کرده‌ام می‌توانستم از علف هم استفاده کنم.
آیا هدف از ساختن این کار نشان دادن بی‌نهایت است؟
من زمانی که وارد این منطقه شدم طبق معمول نمی‌دانستم که چکار می‌خواهم بکنم. فکر کرده بودم کاری در کنار کوه خواهم داشت. ولیوقتی چشمم به استخر افتاد و ماهی‌هایی که به طور دورانی و حلقه‌وار در سطح آب در غروب آفتاب شنا می‌کردند به این فکر افتادم که مجسمه خود را بر این اساس درست کنم. سعی من همیشه نزدیک شدن هر چه بیشتر با طبیعت است. من در جستجوی خلوص و زلالی هستم.
کارهای شما بیشتر شکل هندسی دارد و شما گفته‌اید که در طراحی پیرو Baulaus هستید آیا چنین است؟
بله، کارهای من شکل ساختمانی دارد. شکل ساختمانی، قوی، منطقی و قابل قبول است. من دلم می‌خواهد که کارها تا خاتمه در اختیار کامل من باشد. و به همین دلیل از محاسبات ریاضی استفاده می‌کنم. فرم‌های گرد لبه‌ی گرد دارند. استخر هم لبه گرد داشت. به همین دلیل من این محل را برای حلقه‌های گرد استفاده کردم ولی ماهی‌ها هم که به طور حلقه‌وار بودند مرا وادار کردند که فرم‌های گرد خود را از آن‌ها الهام بگیرم.
چگونه وارد هنر شدید؟
موقعی که به کالج رفتم تمام منابع هنری کلاسیک را به ما یاد دادند ولی هیچ‌گاه در تاریخ هنر به زمان حال اشاره‌ای نمی‌شود. سال‌ها بعد که از کالج بیرون آمدم، مشاهداتم تغییر کرد. من در پاریس زندگی می‌کردم و فقط می‌توانستم نقاشی را روی یک ورق کاغذ انجام دهم حتی کار کردن روی بوم‌های بزرگ هم برایم مشکل بود.
یکی از کارهای اخیر شما در ژاپن بوده است. آن جا نیز با آب کار کرده‌اید؟
بله، اولین جایی که مسؤولین به من دادند حیاط پشتی متروکه‌ای بود. آن‌جا مانند یک انبار وسایل به دردنخور بود که من آن‌ها را وادار کردم تمام آشغال‌های به دردنخور را از آن‌جا بیرون ببرند. من به دنبال یک ماده‌ی آماده و به دردخور می‌گشتم. در آن‌جا چوب بامبو نبود و در عوض چوب‌های گره‌داری بود که خیلی بلند بودند و من تصمیم گرفتم از آن‌ها استفاده کنم. این چوب قابل انعطاف و شکننده بود و کار مانند یک کار مهندسی برجسته شد. از نظر من همه کارهای هنری دارای ترکیب مهندسی هستند. من با این چوب‌ها دو طاق برجسته که یکدیگر را در ارتفاع زیاد در بالاترین نقطه گوشه باغ قطع می‌کنند، ساختم. یک ایده‌ی زیبا و ساده. شروع به بازی با قطرات بر روی آن‌ها کردم. به این ترتیب که در قطر مخالف گوشه باغ دو تا درخت خیلی بلند بود. با به وجود آوردن یک خط طولانی و معلق کردن آن توانستم یک قطره کامل به وجود بیاورم.
منظور شما معلق کردن یک طاق دیگر است؟
بله، در عراق یک طاق بسیار زیباست که از آجر ساخته شده و در طول جنگ اخیر از بین رفته این قوی.
شما به ما کمک می‌کنید تا فرم‌هایی را که در طبیعت وجود دارد کشف کنیم ولی شما به آن عناصر بشری را اضافه می‌کنید.
بله و من این کار را با عوامل طبیعی که کاملاً صدای آن را می‌شوم انجام می‌دهم. در کاری که در Mont Tremblant انجام داده‌ام از نهال افرا استفاده کرده‌ام. البته من بیشتر از نی استفاده می‌کنم. ولی چون شکننده است در جایی که آن را ندارم هر نهال قابل استفاده‌ای را به کار می‌گیرم.
هنر محیطی در بهترین نوع خود اضافه کردن ابعاد بشری به محیط است. آیا به نظر می‌آید که کار با طبیعت و حل شدن در محیط ولی با نشانه‌ای از بشر که آن را جلوه‌ی خاصی می‌بخشد مهم‌ترین نوع هنر است؟
بله، به نظر من کامل‌ترین کار هنر محیطی این است که دیده بشود ولی در محیط حل باشد. موقعی که من در میان روز روی مجسمه‌ای کار می‌کنم این کار به علت نور ظهر طوری در محیط محو است که دیده نمی‌شود. در ساعات بامداد و غروب که نور کمتری به آن می‌تابد بهتر دیده می‌شود. خلاصه در هر ساعتی به گونه‌ای است. زمانی که باد می‌آید انگار مجسمه از طبیعت جداست. دیشب که هوا کاملاً آرام بود گویی مجسمه و محیط آن یکی شده بودند. مجسمه ساخت دست بشر است که باقی می‌ماند و طبیعت است که آن را احاطه کرده و به گرداب خود می‌کشاند.
آیا در Arte Sella در ایتالیا موضوع مجسمه‌سازی یک رویارویی بود؟
آن‌ها از من خواستند که محلی را انتخاب کنم. من آن‌جا یک بیگانه بودم و نمی‌دانستم چگونه محیط را در کنترل خود دربیاورم و یک کار کامل بسازم. شروع کردم به دسته دسته کردن نهال‌ها و به طور معلق با طناب آن‌ها را مانند چادرهایی که برای یک سیرک می‌زنند از درختان آویزان کردم. گردانندگان برنامه اصلاً نمی‌توانستند تصور کنند که من چه می‌کنم و نردبان بلندی که من می‌خواستم نداشتند. من مانند هرکول سنگی را به طناب بسته بودم و آن را به نوک درختان پرتاب می‌کردم و گاهی نشانه‌ام به غلط می‌رفت. به این وسیله یک دایره مانند خط افقی که در آب‌های مدیترانه دیده می‌شود ساختم، این کار هم به نظر خودم یک کار مهندسی بود. ایده این بود که یک ساختار بسیار ظریف در طبیعت به وجود بیاید. کار من مجبور بود شیک و حساس و کاملاً هماهنگ با طبیعت باشد و شد چون می‌خواستم مطمئن شوم که در برف زمستان هم این کار زیباست از خطوط سیاه و سفید استفاده کردم.
کارهای شما معرف تمدن در طبیعت است. ایده‌ای که نشان می‌دهد مکان‌های طبیعی می‌توانند به وسیله فعالیت بشر احاطه گردند بدون این که از بین بروند.
کار باید متناسب با حلقه زندگی در زمان حال باشد. من مجسمه را درست می‌کنم بدون این که به طبیعت بولدوزر بیاندازم. تمام این کارها برای زمان حال است و سپس از بین می‌رود.