رابرت موریس

رابرت موریس Robert Morris

او از آغاز دهه ۶۰ با مواد اولیه گوناگون کار کرده است. وی از نخستین بنیانگذاران مینیمالیسم بود. یکی از مهمترین کارهای او یک لامپ و یک کنتور است که وقتی لامپ روشن می‌شود کنتور شروع به کارکردن می‌کند و این مسئله مطرح می‌شود که این وقتی روشن است اثر هنری محسوب می‌شود و وقتی هم که لامپ خاموش است اثر هنری محسوب می‌شود. او معتقد بود که مینی‌مالیسم در واقع مجسمه‌ای است که از تفکر پالایش یافته. اما خود موریس تفکر را هم کنار می‌گذاشت، می‌گفت نظم حاصل خردِ حاصل ریاضی است، پس حاصل تفکر است. مینی‌مالیست‌ها با تخیل مشکل داشتند اما با تفکر مشکل نداشتند، چون بالاخره ماده درون‌اش نظم و ریاضی وجود دارد و تفکر وجود دارد. اگر بگوییم ما هیچ تفکری را برنمی‌تابیم، پس می‌رسیم به ضد تفکر، یعنی فاقد نظم. پس می‌شود موکت‌های در هم موریس. او می‌گوید طبیعت همین است، طبیعت ریاضی و قاعده ندارد، در طبیعت ما هیچ وقت مکعب نداریم، مکعب را ما ساخته‌ایم.

او معتقد است اگر ما بخواهیم هنر را کاملا از جنس طبیعت و ماده کنیم، قطعا بی‌نظم و بدون شکل می‌شود. موریس در دفاع از این اندیشه‌اش از پولاک خیلی دفاع می‌کند، در حالی که مینی‌مالیسم، خیلی مخالف AE بودند چون AE به بیان درون انسان می‌پرداخت. او جعبه‌هایی را درست می‌کند که هیچی درون آن نیست. مثل نقاشی های سفید راشنبرگ که هیچی را نشان نمی‌داد. بعد خود او می‌رفت درون آن می‌ایستاد، یا یک جعبه درست می‌کرد که درش را باز می‌گذاشت و دائم درش را تکان می‌داد که صدای غر غر بدهد و می‌گفت این صدا جز ماده است. او می‌گفت هنر برای بیان تفکر و احساسات نیست.
موریس از بیننده می‌خواهد تا نقش خود را گسترش بخشد و در اثر مشارکت کند. او به چگونگی ارتباط ما با اثر توجه می‌کند. به جای آنکه صرفا از ما بخواهد تا به اثر نگاه کنیم، ما را دعوت می‌کند تا آن‌ها را به روش‌های پیچیده تجربه کنیم: از طریق حرکت، از طریق گردش در اطراف و در میان آنها، از طریق تماس سطوح صاف صنعتی آنها، از طریق واکنش ذهنی.
آثار او رمز و راز دارند اما رازشان در این نیست که چگونه ساخته شده‌اند، بلکه در این است که چه معنایی می‌تواند داشته باشند و به چه چیزی می‌توانند در حضور ما بدل شوند. ذهن ما آنها را امتحان می‌کند، نه فقط شکل بسیار ساده‌یشان را، کل فضایی را که در آن فرو رفته و به فعالیت درآورده.