ریچارد سرا

ریچارد سرا Richard Serra

او مجسمه‌ساز مینی‌مال است، فمنیست‌ها از یک سری هنرمند به عنوان نماد مردانگی یاد می‌کنند که بیشتر مقابل زنانگی می‌ایستند. هنرمندانی که به شیوه‌ی خیلی مردانه اثر هنری را خلق می‌کنند، یکی از آن‌ها پولاک است، او خیلی مردانه و با استفاده از بدن کار می‌کند، روشی که متکی بر حرکات فیزیکی و بدنی و مردانه است و دقت و ظرافت ندارد، ریچارد سرا هم کارش متکی بر نیروی قدرت مردانه است، سرا درست مثل پولاک در اواسط دهه ۶۰ کارش را با مجسمه‌سازی کنشی شروع کرد، سرب را داغ می‌کرد و در حالت مذاب با قدرت زیاد روی دیوار پرتاب می‌کرد، تا به طور ناخودآگاه شکل بگیرد. اینجا رفتار بدنی هنرمند از خود اثر مهمتر است وقتی سرب مذاب را به دیوار پرتاب می‌کند.
تماشاگر برای درک این گونه آثار باید عملیات هنرمند را در ذهن بازسازی کند. یکی از نمونه‌های بارز این‌گونه آثار پیکره‌های است که ریچارد سرا برای ارائه در نمایشگاهی ساخت که در ۱۹۶۹-۷۰ در انبار نگارخانه‌ی کاستلی برگزار شد. او سرب مذاب را به محل اتصال کف اتاق و دیوار پاشید و قطعه‌های کلوخ مانند سرب سرد را به عنوان اثر هنری برجا گذاشت. عکسی که سرا هنگام اجرای این اثر برداشته یادآور عکس‌هایی است که از پالاک ضمن کار گرفته شده است. کار او شامل صفحه‌های سربی است که روی هم قرار گرفته‌اند و نوعی حجم به وجود آورده‌اند. این صفحه‌ها مانند ماسک سرا که به هنگام کار استفاده می‌کرد، مفهوم خطر را القا می‌کنند، زیرا هر آن ممکن است فرو بریزند. سرا همچنان شماری حجم بسیار بزرگ ساخته است که با محلی که در آن قرار گرفته رابطه‌ی مشخصی دارد.

از اوایل ۱۹۶۸ دوره‌ی جدیدی از کار را شروع می‌کند، این بار به جای سرب با فولاد کار می‌کند. ورق‌های عظیم فولادی درست می‌کرد که ارتفاعشان به ۳-۴ متر می‌رسید و باید به جایی تکیه می‌داد. تا ۱۵ سال همین ورق‌های فولادی به ضخامت یک سانتیمتر تا ۳-۴ سانتیمتر و ارتفاع ۴-۵ متر کار می‌کرد. خصوصیت کار او عنصر خطر است، هر وقت کنار یکی از آثار سرا قرار می‌گیری احساس می‌کنی مجسمه ممکن است بیفتد، بیشتر مجسمه‌های سرا با وزن‌اش عنوان می‌شود، مثلاً مجسمه‌ی ۱ تنی. او مرعوب می‌کند، پولاک می‌خواست که حس هیجان را منتقل کند. فمنیست‌ها می‌گویند که سرا به عنوان جنس برتر، سعی می‌کند قدرتمند و هراس‌ناک و قوی جلوه کند. یک نفر تاکنون بر اثر سقوط مجسمه‌ی او مرده است.
تا دهه ۸۰ این کار را ادامه می‌دهد تا اینکه به ژاپن می‌رود، و با آیین ذن آشنا می‌شود، با مفهوم نگاه دگرگون شونده‌ی انسان در فضا آشنا می‌شود. دیدن فقط دیدن نیست، هر چیزی که می‌بینیم چه بخواهیم و نخواهیم، با خاطرات ما ارتباط دارد، دید ما با کلی خاطره، پیش‌بینی و حافظه سر و کار دارد. او همان سطح‌های دهه ۷۰ را که ۲و۳ متری بود را در عرض زیاد می‌کند، ۳۰ متر. سطح‌ها را خم می‌کند، ما راه می‌افتیم و حرکت می‌کنیم، تا آخر اثر را ببینیم، می‌گوید مثل رودخانه که وقتی راه می‌رویم، پرسپکتیو‌های مختلف دارد، عنصر زمان، فضا، نگاه سیال و... اضافه می‌شود.
او خودش از این به عنوان نوعی رقص یاد می‌کرد می‌گفت باید با اثر هنری حرکت کنیم و به رقص و حرکت نمایشی وادار شویم که به کشف دایره‌ها، منحنی‌ها، کمان‌ها و قوس‌ها وادار شویم، و هر لحظه پرسپکتیو‌مان نسبت به فضا تغییر کند.