ماریسول اسکوبار

«ماریسول اسکوبار » و فضاهای آزاد او

«ماریسول اسکوبار» هنرمندی است با یک نوع معصومیت و حساسیت خاص مانند کودکی که در «طبل حلبی» اثر «گونتر گراس» یا زنی که در نوول «خانه‌ی ارواح» اثر «ایزابل آلنده» به سکوت خود طی سالیان دراز ادامه داده است. اگرچه ماریسول در نیویورک بزرگ شده اما در حقیقت یک ونزوئلایی تبار است. طرز نگرش او به دنیا با یک نوع طنز و حساسیت دقیقی است که همراه با توجه ویژه او به تفاصیل کوچک می‌باشد. اگر کسی با او صحبت کند متوجه کمروئی مشخصی می‌شود که او را در فاصله دوری، نزدیک به نبودن احساس می‌کند. اما این کمروئی در رفتار باعث قدرت درونی او در به وجود آوردن آثارش می‌شود. به قول Grace-Glveck در نیویورک تایمز 1965: «ماریسول همواره به عنوان یک مجسمه‌ساز راه خود را طی کرده است.» در حقیقت او جنبش‌های هنری را پشت سر گذاشته و مشکل بتوان او را در یکی از این جنبش‌ها طبقه‌بندی کرد. اگرچه کار او نزدیکی بسیاری با آبستره اکسپرسیونیسم دارد. وی در سال 1963 فیگور «جان وین» هنرپیشه محبوب آمریکا را با در نظر گرفتن عناصر متناسب از منابع آمریکای بدوی و هنر مصر قدیم و میراث رنسانس ایتالیا و عناصر اجتماعی معاصر از دید او ساخت. ماریسول با تأثیرپذیری از زبان Duchamp یک نمونه اولیه از فیگور انسان را در قرن بیستم به وجود آورد. او هرگز مانند «جرج سگال» در یک جا توقف نکرد و همین آزادی که وی برای خودش قائل شد باعث به وجود آ» دن معانی مؤثر در کارش گردید. سکوتی که در کارهای ماریسول حکم‌فرماست معانی بسیاری دارد. سکوتی که او با مهارت آن را کنترل کرده است و در حقیقت قسمتی از شخصیت خود اوست. او زیاد صحبت نمی‌کند و حتی در مصاحبه‌هایش سعی می‌کند جواب را با بله یا نه بدهد. او می‌گوید: «من همیشه آدم خوشبختی بوده‌ام چرا که مردم کارهایم را دوست دارند.»
منبع:
Sculpture Review. Winter 2003