مارکو باجوسِلا

مارکو باجوسِلا

«مارکو» تحصیلات آکادمیک خود را در میلان گذراند. او را می‌توان یکی از معدودترین هنرمندان ایتالیایی دانست که با برخورد بسیار خوبی توانسته تعلیمات رسمی فراگرفته شده را پشت سر گذاشته و خود را با دنیای جدید تطبیق دهد. وی اکنون 7 سال است که در نیویورک زندگی می‌کند و توانسته توجه هنر جهانی را با زبان Post Conceptual به سوی خود جلب کند. او مانند بیشتر هنرمندان کارهایی را انجام می‌دهد که نمی‌تواند در هیچ‌یک از تقسیم‌بندی‌ها و حرکت‌های هنری قرار گیرد. اگرچه مجسمه‌های او از تأثیرپذیری‌های مختلف محیطی به وجود می‌آید ولی خط و موضوع اصلی آن‌ها می‌تواند درست از همان طریقی باشد که آشنایی او با تاریخ هنر و گردآوری یک سری تخیلات است. او ترجیح می‌دهد به جای کارکردن بر روی یک سبک خاص روی دیدگاه‌های غربی کارهایی را انجام دهد. مارکو به مجسمه به مثابه ساختاری که شامل موضوع فرهنگی و آنالیز زندگی روزانه است نگاه می‌کند. شکل، جنس و معنی مجسمه برای او در مقابل موقعیت و استراتژیک زبان در درجه دوم اهمیت قرار دارد. مهمترین جنبه مجسمه‌های او در توانایی مجسمه‌ساز از عبور سریع از جنبه‌های لازم و طبیعی و ایجاد یک مرحله موقت بین اعلام کننده و اعلام‌شونده می‌باشد.

در سال 1997 در گالری Analix در ژنروی درها و پنجره‌های گالری را با رنگ سیاه مات پوشاند و یک ماشین Van که شیشه‌های آن تیره و تاریک بود را در جلوی گالری قرار داد. اگرچه وی از مواد و اشیاء آماده برای به وجود آوردن ایده‌های خود به سبک کلاسیک استفاده می‌کند ولی برای بهبود و حسن ختام آن‌ها هاله‌ای از ابهام را به مجسمه‌های خود می‌بخشد. مانند کاری که او در باغ Villa medici در رم انجام داد او در آنجا یک خانه سبز و آماده را به صورت مشکی کامل درآورده و همین‌طور همه اسباب این خانه را تیره کرد و یک حالت محو و مرموز به تمام باغ داد. بسیاری از آثار هنرمندان نشان دهنده انکار ایده‌آل سازندگان آن‌هاست. در اثر I Can fly ساخته شده در سال 1996 این هنرمند یک فیات قرمز رنگ را که با یک غده بسیار بزرگ که از کنارش بیرون زده بود نشان می‌دهد و در کار دیگرش Commander که در سال 2000 با برنز ساخته شده اثر را با یک سمبل پرتره یادبودی که دارای یک بینی بزرگ‌تر از حد طبیعی است نشان می‌دهد. در این پرتره ضعف روانی صاحب پرتره با بینی خیلی بزرگ او نشان داده شده است.
منبع:
دوهفته‌نامه هنرهای تجسمی تندیس/ شماره چهل و پنج/ ص 12