کنس اسنل سون

کنس اسنل سون

مجسمه به مثابه موسیقی
«کنس اسنل سون» 1 متولد سال 1927 میلادی در شهر «پندل تون» 2 واقع در آمریکا می‌باشد. وی تحصیلات خود را در دانشگاه «اورگون» 3 فرانسه، دانشکده بلک مونتین، 4 انستیتو طراحی شیکاگو و مرکز فرناند لگر5 به انجام رسانید. «اسنل سون» نمایشگاه‌های متعددی را از سال 1966تاکنون برگزارکرده که آخرین آن نمایشگاهش در گالری «ماروبرو» 6 در نیویورک می‌باشد. وی همچنین تألیفاتی در زمینه هنر از جمله «اهمیت ساختار چقدر است» 7 دارد. «اسنل سون» جوایز و افتخارات متعددی تاکنون دریافت نموده است که نمونه‌ای از آن‌ها جایزه «الیزابت آن وارترز» از طرف آکادمی ملی طراحی نیویورک است. مجسمه‌سازی «کنس اسنل سون» مکانی خاص را در هنر تصویری قرن بیست به خود اختصاص داده است. کارها و مجسمه‌های وی به عنوان آثاری کاملاً تجسمی هدف مشترکی را به‌سان مکتب‌های کوبیسم و خصوصاً کانستراکتویسم که قبل از آن وجود داشته دربردارد. این هدف ارائه و نشان دادن طبیعت و اصول ساختاری فضا می‌باشد. آن‌چه کارهای «اسنل سون» را که شروعش از اوایل دهه شصت می‌باشد از کارهای دیگر متمایز می‌کند ترکیب منحصر به فرد، احساس حماسی و اوج نبوغ و استعداد فردی می‌باشد. ترکیب این استعدادهای شگرف باعث پدید آمدن مجموعه مستمری از کارها با ابعاد بزرگ گردید که این آثار را به دانش مجسمه‌سازی معاصر بدل نمود و آن‌ها را به مجموعه آثاری در موزه‌های سرتاسر دنیا پیوند داد. این آثار سلسله‌ای از افتخارات و جوایز را برای این هنرمند به ارمغان آورد. جوایزی نظیر جایزه مجسمه‌سازی از شورای ایالت نیویورک در سال 1971، بورس DAAD از طرف Kunstleyprogrom برلین در سال 1976 و نشان انجمن معماران آمریکا در سال 1988. «اسنل سون» در سال 1985 موفق به دریافت دکتری افتخاری در زمینه هنر و علوم انسانی از انستیتو پلی‌تکنیک «رنس لر» 8 واقع در شهر «تروی» گردید. به وی همچنین جایزه مجسمه‌سازی معاصر به طور مادام‌العمر از طرف مرکز جهانی مجسمه‌سازی اهدا می‌شود.

وی مجسمه‌های خود را از میله‌های فولادی ضد زنگ و سیم‌های قابل کشش که به شکل قیاسی با هم ترکیب می‌شوند و روی هم و به صورت موازی قرار می‌گیرند می‌سازد. سیم‌ها تا نهایت کشیده می‌شوند. اصل ساختار کششی و فشردگی شیوه‌ای است که توسط وی ابداع و Tensegrity نامگذاری شد. این ابداع به اشکال وی ثباتی درونی می‌بخشد که از طریق حرکات موزون، آن‌چه وی آن را نیروهای ضروری نامیده است حاصل می‌شود. تمام اجزا ضروری هستند و عنصر غیر ضروری وجود ندارد. اگر هر یک از اجزا جابه‌جا یا حذف گردند شکل واقعیت خود را از دست خواهد داد. جوهره اصلی فلسفه «اسنل سون» نسبت به دنیا آشنایی با نیروهای ضروری می‌باشد که این تفکر منطبق بر فیزیک معاصر می‌باشد. ساختار عالم مربوط به ترتیب و نظم نیروهای بنیادین می‌باشد. وی بیان می‌دارد که: «عالم به واسطه‌ی چیزی جز نیروها حادث نشده است. همه چیز از نیروها ساخته شده است.» ماده چیزی جز انرژی با ثبات نیست، یعنی نیروهایی که خود را توسط خود در جایی نگه می‌دارند. نیرو پدید آورنده تمامی چیزها و منبع تمامی خلقت است.
مجسمه‌های «اسنل سون» علاوه بر این‌که آثاری هنری می‌باشند به وضوح از شاهکارهای برجسته و نبوغ مهندسی به شمار می‌روند و نمادی درخشان از زیبایی‌های وصف‌ناپذیر می‌باشند. وی برای ساخت آثارش براساس شم هنری خود ابتدا ماکت جز به جز را با استفاده از تراوش آنی ذهنش و با دست می‌سازد. به دنبال این کار و در هنگام ساخت اثر، «اسنل سون» ترکیب حماسی را که مملو از احساسات واقعی است و در چنین کار مهندسی تعجب‌آور به نظر می‌رسد به دست می‌آورد. فراوانی و حضور احساس در مجسمه‌های «اسنل سون» کاملاً منطقی به نظر می‌رسد. چرا که این هنرمند ساخت یک مجسمه را قابل مقایسه با نواختن موسیقی می‌داند. «سیم‌ها و لوله‌های فلزی صفحه‌ی کلید من هستند که بر روی آن بازی فضایی و سه‌بعدی خود را شروع می‌کنم. این کار شبیه نواختن ویلون می‌باشد» این تشبیه موسیقیایی فراتر از یک قیاس ساده است. طرح‌های اشکال او که مقیاس را با استفاده از نظم ریاضی تغییر می‌دهد قابل قیاس با تغییرات بلندی آهنگ هستند. وی می‌گوید: «من چیزی نظیر ساختار موسیقیایی ابداع کرده‌ام. تغییرات مابین طرح‌ها نظیر تغییر در میان نت‌های هشت‌گانه موسیقی است. این چیزی بسیار نزدیک و کاملاً شبیه به موسیقی است.» واقعیت این قیاس چیزی فراتر از صرف یک سلسله مراحل است. تصویری از شخصیت ذهن بشری است. ذهنی که یک کل درهم پیچیده است.
مجسمه‌های «اسنل سون» آثاری تخیلی هستند که در خودگونه‌ای از تضاد درونی را به همراه دارند. آن‌ها از نظر فکری بسیار دقیقند و در عین حال از نظر احساسی فوق‌العاده غنی هستند. این آثار از نظر شاهکار مهندسی بسیار دقیق بوده و از بعد زیبایی بسیار تأثیرگذار هستند و چنین است چیزهایی که می‌توانیم از آن بیاموزیم. هنر وی دارای هیچ تضاد درونی نیست. هنر وی برانگیزنده فکر و احساس به طور هم‌زمان می‌باشد. آثار وی نشان‌دهنده‌ی این واقعیت هستند که هر چه تلاش فکری بیشتر باشد اعتبار احساسی بیشتری نیز کسب می‌گردد و این خاصیتی است که ما در موسیقی می‌یابیم. هنری که صرفاً وابسته به احساس است و با استفاده از دقت ریاضی خلق می‌گردد. مشاهده یک اثر از وی مانند شنیدن یک قطعه از باخ یا موازات است. مجسمه‌ی وی تحت عنوان «موزارت یک» 9 1982 این واقعیت از کار وی را آشکار می‌کند. این اثر اوج یک پدیده جدید را که توسط اعداد و محاسبات به نظم درآمده است به نمایش می‌گذارد. از نظر وی دقت و ظرافت در کارهای فکری و اندیشه هنر الزاماً متفاوت از یکدیگر نیستند: احساس حماسی و نبوغ ذاتی دو وجه یک چیز به‌شمار می‌روند. این نشان می‌دهد که تفکر، یک پدیده پیچیده و بسیار اسرارآمیز می‌باشد. هر احساس دارای یک منطق دروین است. هر نوع تفکر منطقی مانند یک قطعه موسیقی است و مجسمه‌های «اسنل سون» با توجه به اصول ساختاری که در آن‌ها به کار رفته و قابل مشاهده می‌باشد نظیر یک رقص باله‌ی فکری بسیار باشکوه می‌باشد که بیننده می‌تواند آن‌ها را لمس کند. این آثار از نظر دقت مهندسی تفکر را به سان یک رقص واقعی در جلوی دید بیننده به نمایش می‌گذارند.