ایسامو نوگوچی

ایسامو نوگوچی

پلی میان شرق و غرب
«هنر سنگ در باغ ژاپنی به معنی جایگزین کردن می‌باشد. البته، شکل آرمانی آن این است که از ساختار طبیعی تخطی نکند. من یک مجسمه‌ساز غربی هستم... اما اعضای شرقی خود را می‌گذارم و آن را پنهان نمی‌کنم... برای من، مجسمه، درک فضا و استمرار هستیمان است.»
ایسنامونوگوچی، مجسمه‌ساز، طراح و هنرمندی است که در سراسر عمرش کوشید تا ببیند، تغییر دهد و محیط اطرافش را از نو خلق کند. باغ‌ها و فواره‌های او تغییر شکلی بودند که معنی آن تجدید زیبایی جایی است که همیشه بوده‌اند. مجسمه‌های سنگی انتزاعی بزرگ او هم جادویی و هم شخصی بودند. او معتقد است که در معماری و مجسمه راه بهتری برای شناخت مبارزه با طبیعت وجود دارد. همین جستجو برای شناخت است که باعث خلق آثار متعدد و گوناگون وی شده است.
«ایسامونوگوچی» متولد 1904 «گیلمور» لس‌آنجلس است. پدر وی «یون نوگوچی» یک شاعر ژاپنی و مادرش «لئونی گیلمور» یک معلم و ویراستار آمریکائی. ایرلندی می‌باشد. او فردی تقسیم شده بین پدر و مادرش، بین غرب و شرق، بین دو تاریخ جدا از هنر و فکر است که کل زندگیش را وقف آن‌ها کرد.

در سال 1906 مادر نوگوچی او را به ژاپن برد؛ جایی که وی در آنجا در مدارس ژاپنی و یهودی شرکت کرد. در ژاپن بود که نوگوچی منظره، معماری و هنر ژاپن را عمیقاً درک کرد. بعد از آن مادر وی او را به یک مدرسه مترقی در ایالت «ایندیانا» که قبلاً درباره آن در یک مجله خوانده بود فرستاد. بعد از دبیرستان نوگوچی در دانشگاه کلمبیا در رشته پزشکی نام‌نویسی کرد در حالی که در همان زمان در کلاس‌های مجسمه‌سازی Lower east side نیز شرکت می‌کرد. اما او دانشکده را ترک کرد و کارگاهی پیدا کرد که تمام وقت در آن مجسمه می‌ساخت. در «منهتن» وی با کارهای سورئالیست‌ها و مجسمه‌سازان انتزاعی معاصر آشنا شد. این آشنایی او را هدایت کرد که بورس گوگنهایم را برای رفتن به پاریس بگیرد و در آنجا بود که مجسمه‌ساز بزرگ «برانکوزی» را ملاقات کرد. «برانکوزی» در آن زمان درگیر انتزاع و فهم اشکال مستعد موادی بود که با بیان قوی ساخته شده بودند و این بر روی نوگوچی تأثیر گذاشت. همچنین وی در پاریس «الکساندر کالدر» و «جیاکومتی» را نیز ملاقات کرد. نوگوچی سال 1929 در بازگشت به نیویورک پذیرش کمی برای مجسمه‌سازی انتزاعی پیدا کرد. او پرتره‌هایی ساخت که نه‌تنها درجه جدیدی از شناخت را برای او آورد بلکه تا حدی وضع زندگی او را خوب کرد. بعد از این زمان او به «مکزیکوسیتی» رفت تا با نقاش معروف «دیگو ریورا» روی دیواره‌های سه‌بعدی کار کند. در حالی که این کارها متعلق به او نبود اما این آثار از لحاظ اندازه کارهایی بود که همیشه آرزوی خلق آن‌ها را داشت. سرانجام کار او در مکزیکوسیتی فرصتی پیش ‌آورد تا وی به ساختمان «آسوشیتدپرس» در نیویورک راه یابد. با به دست آوردن این فرصت بود که نوگرچی توانست بر روی پروژه‌ای که متعلق به خودش بود کار کند.
بعد از جنگ دوم جهانی نوگوچی به ژاپن برگشت و در آنجا یک جمع از هنرمندان جوان مشتاق را که علاقمند به‌فلسفه و ایده‌های کار او بودند پیدا کرد و مجسمه‌سازی شخصی خود را ادامه داد. در این زمان وی توانست با کار کردن بر روی باغ‌ها و فواره‌ها علاقه خود را در زمینه ترکیب معماری و مجسمه تجربه کند. سرانجام این بازگشت بود که موجب شد نوگوچی پلی سیاسی و شخصی را برای دو کشوری که در جنگ بودند به ارمغان بیاورد. در حالی که پیشنهاد وی برای ساخت یادواره «هیروشیما» مورد پذیرش واقع نشد اما درگیری وی در تبادل فرهنگی دو کشور جائز اهمیت بود. برای نوگوچی ژاپن هم گذشته بود و هم آینده؛ یعنی جائی که برای او تاریخ، هنر و زیبائی را فراهم کرد. به همین دلیل وی در سراسر عمرش برای کار، زندگی و مطالعه به آنجا می‌رفت. اما با وجود این جایگزینی دائمی و طبیعت خصوصی، نوگوچی یک موقعیت پیشرو در نسل هنرمندان مدرن پیدا کرد. او با معماران، نقاشان و هنرمندان مبتکر آمریکایی زمان خویش همکاری می‌کرد. در این مدت او با دوست‌همیشگی‌اش «با کمینستر فولر» برای ساخت‌پروژه‌هایی با نقشه‌هایی بیرونی کار می‌کرد تا فضایی را خلق کند که مردم در محیط اطرافشان به راحتی زندگی و پیشرفت کنند. با خلق این مجموعه برای مدرسه گونینگهام، مارتا گرام و جورج بالنچین او این تحقیق را ادامه داد. نوگوچی همواره مورد احترام هنرمندانی مانند: آرشیل گورکی، ویلم دکونینگ و فریدا کالو بود اما هرگز وابسته به هیچ حرکت و یا نهضت هنری نبود. وی در دسامبر 1988 در سن 84 سالگی درگذشت اما همچنان کارهایش تأثیرگذار است. در نیویورک شهرنشینان خسته از کار روزمره، با پناه بردن به سایه لطیفی که ایسامو نوگوچی در موزه باغ‌های خود فراهم آورده رفع خستگی می‌کنند. در آن سوی دنیا در ژاپن نیز محل کار وی یک مکان دوست داشتنی است که به عنوان فرایندی از خلاقیت حفظ شده است. او باغ‌هایی در پاریس ـ اورشلیم، نیویورک و مجسمه‌هایی در فضاهای باز در 17 شهر آمریکا دارد. در این کارها ایسامو یک پیمان پویا را بین شرق و غرب ایجاد نموده است.