جرج سگال

جرج سگال

در طول بیش از پنج دهه «جرج سگال» به خلق آثار هنری نظیر مجسمه‌سازی، نقاشی و عکاسی اشتغال داشته که جملگی روی در گسترش زیبایی‌شناسی با ارتباطات بشری داشته است. در میان سبک‌های متنوع هنری که به طور حیرت‌انگیزی آمده و رفته‌اند، وی نقطه‌نظرهای خود را به عنوان یک علامت مشخصه در کارهایش تعیّن کرده است. سگال در سال 1924 متولد و از سال 1940 به عنوان شاگرد در مکتب اساتید آبستره اکسپرسیونیسم شروع به کار کرد. در طول سال‌های 1950 هم شاگردی‌های او یک چشم به کارهای «ویلیام دکولینگ» دوخته و چشم دیگر را به کارهای «هنری ماتیس» و همچنین گوش آن‌ها پر بود از صحبت درباره‌ی «جکسون پولاک» و آثار وی. در اوایل سال‌های دهه هفتاد سگال فیگورهای گچی (در اندازه‌های واقعی) خود را در یکی از گالری‌های نیویورک که با کارهای او هم‌خوانی و تأثیر محیطی مثبتی داشت، به نمایش گذاشت. این نمایشگاه در حقیقت ارائه و معرفی هنر «مینیمالیسم» هم بود. هم‌چنان که سگال همگام با هنر فزاینده و پرتحرک آمریکا پیش می‌رفت، مصمم بود که تسلیم روش دیگران نشده و در به وجود آوردن آثار هنری و هم‌چنین روش زندگی خود استوار باشد. وی 48 سال است که ازدواج کرده و هنوز در مزرعه‌اش در نیوجرسی زندگی می‌کند. مرغدانی سابق این مکان استودیوی مجسمه‌سازی سگال می‌باشد.

زمانی که در سال 1966 از او درباره‌ی محتوای زمان سؤال شد، او عقاید شخصی خود را به این صورت جمع‌بندی کرد: «حساسیت سال‌های 1960 به وسیله عیان بودن احساسات، امیدواری به مواد و فرم‌های ناشناخته و غیرمذهبی بودن فرم مشخص گردید. این وضعیت باعث به وجود آمدن ناامیدی در قبول ارزش‌های استاندارد و قضاوت و قدردانی از مبهمات و قدرت‌های ناشناخته و ابهام‌های اشیا ساده گردید. » بسیاری از منتقدین که روند آثار سگال را دنبال می‌کردند نتوانستند به یک درک صمیمی از آثار او دست یابند و در نتیجه برداشت‌های غلطی از کارهای وی کردند. به عنوان مثال زمانی که مفسران توضیحی درباره سطح سفید اغلب اشکال گچی او می‌دادند، آن را به ارواح و کسانی که در پمپئی هلاک شده‌اند تشبیه می‌کردند. این رجعت‌هایی که به مرگ داده می‌شد باعث نادیده گرفتن انعکاس نشانه‌های مثبت زندگی در کارهای سگال می‌گردید. این رجعت‌هایی که به مرگ داده می‌شد باعث نادیده گرفتن انعکاس نشانه‌های مثبت زندگی در کارهای سگال می‌گردید، اما در همین اثنا مجسمه‌سازان معاصری چون: «روبرت راشنبرگ»، «اسورت کلی»، «رابرت ریمن»، «سالی تومبلی» و «سام فرانسیس»، قدرت بیانی رنگ سفید را پیدا کردند که در واقع می‌توانست پاسخی باشد برای ایده‌های عالی و احساسات در کار. در مراحل اجرایی گچ‌های سگال همچنین می‌توانند سطوح مناسبی برای رنگ زدن باشند. این سطوح پاسخی مناسب در تقابل با رنگ ایجاد می‌کنند؛ همان‌گونه که در حالت بی‌رنگ هستند و می‌توان گفت در هر حال کاملاً سه‌بعدی هستند.
منبع:
Sculpture Review زمستان 2002