دانلد جاد

دانلد جاد Donald Judd

در سوم ژوئن 1928 در «اکسلسیور اسپرینگز» Excelsior Springs واقع در شمال غربی «میسوری» به دنیا آمد. پدرش کارمند شرکت مخابرات بود و شغل پدرش ایجاب می‌کرد دائماً در حال سفر باشند؛ از «بنراسکا»، «میسوری»، «تگزاس» و «پنسیلوانیا» تا «نیوجرسی». به سال 1946 یک سال به خدمت در ارتش آمریکا پرداخت و پس از آن به کالج «ویلیام و ماری» William and Mary واقع در «ویرجینیا» رفت.
سال 1953 با شرکت در کلاس‌های عصر دانشگاه کلمبیا درجه‌ی B. S. C. در فلسفه را کسب کرد. سال 1957 نخستین اثرش را به نام «یک مرد» در «گالری پانوراس» Panoras Gallery در نیویورک عرضه کرد، و سال 1962 با مدرک فوق لیسانس در تاریخ هنر فارغ التحصیل شد.
جاد از سال 1959 تا 1965 در «مجله هنر» مسئول بخش نقد بود و نقد‌های خود را در آنجا چاپ می‌کرد‌. سال 1961 به بعد نقاشی به روش سنتی را رها کرد و به حجم‌های تکرار شونده که از جنس آلومینیوم و آهن گالوانیزه بودند، روی آورد. جاد در سال 1973 به انجمن هنری «سوهوی منهتن» Manhattan's SOHO پیوست. جاد در سال 1994 در گذشت.

آثار او در واقع تکرار یک واحد است. او اول یک نقاش بود که سعی می‌کرد یک ماده‌ی جدید و علمی در کارش وارد کند، مثلا به‌جای بوم نقاشی روی آلومنیوم کار می‌کرد یا روی نقاشی‌اش شن می‌ریخت. معروف‌ترین کارش یک سری پلکانی است. نشان دهنده‌ی یک تولید صنعتی است. جاد دوست دیوید اسمیت بود. او با جو‌ش‌دادن موافق نبود بر خلاف اسمیت. نمونه‌ی این گونه آثار هفت قوطی از آهن سفید اثر جاد است که در ۱۹۵۶ اجرا شده است؛ هر یک از هفت قوطی که به کنسول می‌مانند، روی دیگری قرار گرفته‌اند. گاه ممکن است این مجسمه‌ها بدون پایه روی همان زمینی که تماشاگر اثر بر آن ایستاده است نصب گردند.
بعدها جاد برای ساختن آثارش که که متشکل از عناصری بودند که هریک روی دیگری قرار می‌گرفت، از چند ماده‌ی دیگر نیز استفاده کرد. برای مثال، در ساختن سطح‌های افقی قوطی‌های آهنی سفید از پلکسی گلاس رنگین بهره جست (اما هرکدام از این عناصر کنسول مانند به اندازه بلندی‌اش با عنصر دیگر فاصله داشت. ) طی دهه‌ی ۱۹۶۰ به تدریج سطح‌های ساخته‌های هندسی جاد، ضمن آن که باز هم هیچ نشانی از شیوه‌ی خاص او نداشت، بسیار زیبا و آراسته شد، به طوری که بازشناختن سازنده‌ی این آثار، به رغم ظاهر هویتشان، به آسانی ممکن بود.
دانلد جاد نام اشیاء مشخص را برای آنها انتخاب کرده بود. به گفته وی «لزومی ندارد اثر دارای ویژگی‌های زیادی برای جلب توجه،مقایسه یا تجزیه و تحلیل تک تک عناصر و تفکر و تامل باشد. آنچه جذابیت دارد، خود اثر و به صورت یکپارچه و مجموعه ویژگی‌های آن است. آثار من نه نقاشی بوده و نه مجسمه، بلکه اشتباه این است که نقاشی را صفحه‌ای صاف و مستطیل شکل می‌دانند که بر دیوار نصب شده است. »