دو-هوشو

نگاهی به مجسمه‌های دو-هوشو

در سال‌های اخیر الگوی زندگی انسان از روشی به روش دیگر تغییر کرده و زندگی به طور مداوم در جریان و حرکت است. به عبارتی دیگر، در اواخر قرن بیستم، الگوها در میان چیزهای دیگر جا به جا و شناسایی می‌شوند و جنگ سرد جهانی توسعه سریع ارتباطات را هدایت می‌کند. با رشد سریع حمل و نقل و ارتباطات، جهان به دهکده جهانی تبدیل شده و این مهم از نظر فشردگی زمان و فضا و تغییرات فرهنگی غیر قابل تصور بوده است. امروزه مفاهیم کهن زمان وفضا از میان رفته و سرعت، کثرت و روشنایی، که برای مان مفاهیمی آشنا هستند، بدون دخالت ما می‌گذرند. این مصداق هنرمندانی است که تجربه‌های فرهنگی متنوع شان از گذر مداوم زمان و مکان، هویت شان را تایید می‌کند؛ چیزی که قادر نیست در یک مکان قرار گیرد، از بین برود و به طور مداوم تغییر کند. آثار دو- هوشو، با ذهنیت تجربه فضایی‌اش آغاز شد و این ذهنیت رفتار و هویت وی را هدایت می‌کند. تجربه جسمانی فضا در حافظه انسان باقی می‌ماند و اساس کنجکاوی و توجه می‌شود؛ یعنی بخشی از ساختار مداوم زندگی ما شرایط فیزیکی و جسمانی است که با فضا برخورد می‌کند و ما را به تجربیات روانشناسی در محدوده هوشیاری مان ارتباط می‌دهد. بنابراین، تجربه شرایط در فضای خاص در ذهن هوشیار شخص شکل می‌گیرد و در حافظه و در فضایی درونی تثبیت می‌شود. دو-هوشو، در اواخر دهه دوم عمر خود، از سئول به نیویورک مهاجرت کرد، جایی که کثرت و تغییرات فرهنگ ذوب شده آن شدیدتر از مکان‌های دیگر روی داده است. دو-هوشو در شیوه اجرای آثار کوچک و زیرکانه خود دنیای درونش را بیان کرده؛ دنیایی به نام کره که عمیقا هویت فرهنگی او نزدیک به سه دهه در آن شکل گرفته و ریشه دوانده است. آثار وی در پاسخ به محیطی است که به گروه‌های اخلاقی گوناگون تبدیل شده و فرهنگ آنها با یکدیگر همزیستی دارد.

برای مثال، در اثر Home/L. A Home/New Home seoul در نیویورک، سبک معماری سنتی خانه‌ای در کره را که در آن متولد و بزرگ شده بود، مجددا بازسازی کرد. دو-هوشو ابریشم نیمه شفاف اعلا را با جزییات معماری همراه کرد و آن را در مکانی که L. A New york، دیگری است در349 WEST 22 nd. ، street Apt. A، new york ny 10011،USA او در فضای داخلی آپارتمان کوچک خود در نیویورک، همان شیوه را به کار برد. زمانی که ابریشم نیمه شفاف را تا کرده و کنار می‌گذارند، فرم و حس فضایی آن ناپدید می‌شود، اما زمانی که ابریشم را بدون تا و معلق در فضا نگه می‌دارند، شکل و فضاشان پا بر جا می‌ماند. اینها مفهوم پیام‌های فضایی و زود گذری را شامل می‌شوند که همیشه ممکن است در هویت منطقی هنرمند، نمود پیدا کند؛ هویت‌های بی‌پایانی که ریشه در چیزهای غیر قابل تغییر دارند. در عصر انتقال و تعدد فرهنگها، در حالی که هنر دو-هوشو میراث غرب را گسترش داده، از طریق فرایند دشواری که جزییات آثار در آنها به حد زیادی قابل مشاهده است، روی هویت فرهنگی در آثارش به کار می‌برد کیفیتی نه شفاف، نه تیره، و نقش‌هایی شبیه به کاغذ برنج دارند که نور را عبور می‌دهد و فضا را به دو نیم می‌کندبه نظر این آثار چیزی را در جهان داخلی نماد‌سازی می‌کنند که در یک زمان هم محکم و هم متزلزل هستند. به علاوه در کار دو-هوشو جزییات معماری با دقت و وسواس زیادی تلفیق شده و با اشکال عملی تجربه‌ها و اندوخته‌های ذهنی هنرمند همراه شده است. زمانی که به آثار او، که در آنها از توصیف‌های معماری استفاده می‌شود، می‌نگریم، تفسیر مجدد گفتگوهای فرهنگی را در آنها مشاهده می‌کنیم. این فضاهای معماری یاد آور توصیفات فضایی عظیمی از هنرمند انگلیسی راشل وایت رید است. وایت رید ساختار فضایی مثل یک تخت خواب، یک آشپزخانه و یک آپارتمان قدیمی را که هر روزه در تماس فیزیکی مشاهده می‌شود، مانند یک مجسمه بزرگ دیده و آنها را توصیف می‌کند. بنابراین، او به طور متناقض از حس حضوری که در این فضاهای خالی وجود دارد، سخن می‌گوید و این تعاریف متقابلا در ذهن آگاه ما جا می‌گیرند. در مقابل، آثار وی جایگزین دائمی مفاهیمی است که در آنها وجود دارد و بستگی به جایی دارد که از آنها استفاده می‌شود و شرایطی که اهمیت مکانی آثار را مشخص می‌کند. آثار نرم و انعطاف پذیر، همیشه ساختارهای زیبا را تغییر می‌دهند و به طور خاطره انگیز تکامل منطقی هویت شخص را شکل می‌دهند. هر چند در این زمینه پیش فرض‌هایی را هم رد می‌کنند. این در حالی است که آثار دو-هوشو رابطه پویا میان افراد جامعه انسانی و قدرت جامعه‌ای که آنها را کنترل می‌کند، نشان می‌دهد. این تمایل او تلاشی است تا به طور متقابل به سمت فعالیت موثر در پاسخگویی به پرسش‌های اساسی درباره ماهیت انسان و گروه‌های اجتماعی کشیده شود. تجربه دو-هوشو این است که چگونه جامعه قادر است تسلط کاملی بر تک تک اعضا داشته باشد؟ ریشه این تجربه در دوره‌ای یافت می‌شود که او در دبیرستان ثبت نام می‌کند و مدتی را هم در ارتش می‌گذراند. در فرهنگ کره دبیرستان نمادی از موی تراشیده و یونیفورم سیاه است و هر دوی آنها باقیمانده از امپریالیسم ژاپنی‌هاست. ارتش با یونیفورم مختص آن، نشانه رفتار جمعی و تنبیهات نظامی است. شاید اولین کسی که فرصت انعکاس پویایی میان مصونیت افراد و درک قدرت مسلط را عمیقا یافت، دو-هوشو بود. آثاری که نتیجه هنری بود که منفرد بودن را رد می‌کند. از ابتدای کارش این پرسش‌ها را مطرح می‌کرد: من چه کسی هستم؟ ما چه کسانی هستیم؟ آثاری مثل uni-form که اجرایی اولیه برای نشان دادن ظاهر افراد و وجود قدرت مطلق گروهی است. در self-portrait- تصویر آینه – عکس‌هایی از خود و منتاژی از ویژگی‌های چهره خود را که به وسیله دیگران مشاهده شده، کنار هم قرار داده است. در who AM We، تصاویر هم دوره ای‌های دبیرستانی‌اش را که در کتاب سال قرار داشته، به اندازه ناخن، کوچک کرده و از آنها برای ساخت الگوهای کاغذ دیواری بهره برده است. در این اثر، تمام روابط میان هوین فردی و قدرت گروهی مورد بررسی قرار گرفته است. آثار اخیر او مانند some/one،boor mat،floor، مشخصه‌های اصلی سطح تعریف شده اجرایی را به دنبال دارند و به طور موفقیت آمیز، پیامی را برای مخاطبین به همراه دارند. some/one سطح پوشیده‌ای متشکل از ده هزار dog tags است. ،floorاز تعداد زیادی مینیاتور پنج سانتیمتری فیگورهای انسانی، که شیشه ضخیمی را روی دست گرفته‌اند، تشکیل شده است و بازدید کننده‌ها قادرند روی این سطح قدم بزند. این اثر موجب ایجاد محیط‌هایی می‌شود که مخاطب، قهرمان داستان‌های سفرهای گالیور اثر جاناتان سویفت را تداعی می‌کند. ؟ who AM we، که در ابتدا برای قسمت کاملی از فضای داخلی ظاهر شد، در حقیقت هجومی از جزییات تصاویر نفس‌گیری است که بیننده با floor به آن پی می‌برد و یکپارچگی شکل و قدرت ژانر مجسمه هم انکار نمی‌گردد. هدف اصلی توجه به ترکیب جاودانگی و همبستگی میان شخص به عنوان عضوی از جامعه و فضای اجتماعی فرهنگی است که شخص را کنترل می‌کند. به هر حال در طیف محدود آنها متقابلا فرم و ساختارهای پیچیده نشان داده می‌شوند. فیگورهای عمومی، که به طور قرار دادی پایه عظیمی برای مجسمه‌های عمومی او هستند، در حقیقت با جمعی از فیگورهای انسانی کوچک، که اساس پا سنگ‌ها را حمایت می‌کنند، جایگزین می‌شوند. در این روش، اثر مفهوم قراردادی را متحول می‌کند و در نهایت یک نقد سلطه گرانه سنتی را عرضه می‌کند. همان طور که در بالا اشاره شد، موقعیت مناسب هنر دو- هوشو با آثار وی، که به وسیله اضافه کردن، عمل حساس ساختن و گفت و گو با فرم و حالاتی همراه است، تاکنون با سنت هنرها، همزمان شده‌اند. به علاوه، در حالی که او نه خود و نه ریشه خود را تکذیب می‌کند، فضای تجربه‌های متنوع را به طور ثابت و در محیط فرهنگی شکل می‌دهد. او به مکالمات نا محدود با جهان تغییر پذیر و ابدی ادامه خواهد داد