دیوید اسمیت

دیوید اسمیت David Smith ۱۹۰۶-۶۵

در ایندیانا متولد شد. در ۵۹ سالگی در اوج خلاقیت هنری مرد. بزرگترین پیکره‌ساز امریکایی سده بیستم و از پیشگامان حجم‌سازی فلزی به روش جوشکاری بود. او کارش را با نقاشی آغاز کرد، تحت تاثیر تصاویری که از پیکره‌های فلزی و جوشکاری شده‌ی پیکاسو که در ۱۹۳۲ در برخی از شماره‌های مجله‌ی هنری فرانسوی کایه دار (Cahiers d'art) چاپ شده بود، سال بعد به ساختن پیکره‌های فلزی جوشکاری شده پرداخت. این اقدام او مخالف جریان اصلی پیکره‌سازی در امریکا بود، زیرا در آن زمان بیشتر پیکره‌سازان آن کشور با کنده‌کاری تندیس می‌ساختند.
اسمیت در جوانی در کارخانه‌ی اتومبیل کار کرده بود و در همانجا جوشکاری را فرا گرفته بود، در دوران جنگ جهانی دوم نیز در استخدام کارخانه‌ی مهمات‌سازی بود و در آنجا نیز در کار با فولاد تجربه کسب کرده بود. او در ابتدای کار خود تعدادی سردیس و پیکره‌ی لمیده و موجودات اساطیری ساخت. او در اوایل دهه ۵۰ با استفاده از فولاد به ساختن یک سلسله پیکره‌ی بدیع تخت یا کم و بیش تخت و خطی پرداخت. مضامین این آثار متنوع و غریب بود و از پرندگان شکاری غول‌آسا گرفته تا منظره‌ی رود هادسن علیا در نیویورک را شامل می‌شود. در دهه ۵۰ ابعاد آثار او بزرگ‌تر شد، او همچنین چند پیکره‌ی قائم کم و بیش به اندازه‌ی طبیعی اجرا کرد. این پیکره‌ها با جوشکاری تکه‌های فولاد و اشیا پیش و پاافتاده از قبیل بخش بالایی تانک و وسایل کشاورزی و نظایر آن ساخته شده بودند و به سه گروه که اسمیت تانک توتم Tanktotem)) اگریکولا (Agricola) و نگهبان نامشان نهاده بود تقسیم می‌شدند. او در فلز نوعی خصوصیت زیبایی شناختی را برگرفته و پیوسته تلاش داشت به جای پنهان کردن شخصیت فلز، آن را ستایش کرده و جنبه عملی، فنی و دوام فوق‌العاده آن را تکریم می‌کرد. اسمیت بسیاری از این رنگ پیکره‌ها را با رنگ اتومبیل رنگ‌آمیزی کرده بود و به چند رنگ درآورده بود.

با پایان گرفتن جنگ‌جهانی، اسمیت در میانه‌ی راه هنری خود به هنرمندی مشهور و قابل احترام تبدیل شده بود.
در واپسین سال‌های‌ دهه ۱۹۵۰ اسمیت تندیس‌های دیگری از نوع نگهبان ساخت و نیز با سرهم کردن و جوشکاری قطعه‌های فولاد ضد زنگ پیکره‌های قائم و بلند دیگری آفرید، قطعه‌های فولادی که برای ساختن این تندیسها به کار رفته بودند طبق سفارش اسمیت از پیش به شکلهای هندسی مختلف برش خورده بودند و سپس به گونه‌ای ساییده شده بودند که سطح آن‌ها زبر و مخطط شود تا در نور آفتاب بدرخشد. این آثار فولادی در دهه‌ی ۶۰ به آفرینش سلسله‌ مجسمه‌های مکعب‌ها انجامیدند، مکعب‌ها از شماری استوانه و مکعب که به یکدیگر جوش داده شده‌اند و اشیایی بسیار بزرگ به وجود آورده‌اند. بعضی از آنها به ساختمان می‌مانند و برخی حالت انسان گونه دارند. در ۱۹۶۲ از اسمیت درخواست شد که برای یک جشنواره‌ی هنری اسپولتو، در ایتالیا شماری تندیس بسازد و او در کارخانه‌ای متروک حوالی جنوا (Genoa) در شهرک ولتری (Voltri) شروع به کار کرد و در یک ماه با قراضه‌های فولاد بیست و شش تندیس عظیم ساخت که خود کاری اعجاب‌آور است. برخی تندیس‌ها مانند نگهبان‌ها اندکی انسان گونه بودند. و بعضی که چرخ داشتند، به واگن‌های قطار یا ارابه‌های تخیلی شبیه بودند. او در صدد خلق اثری مستقل و منحصر به فرد نبود و فکر هنری خود را در یک مجموعه کار به صورت سری محقق می‌ساخت.
ویژگی برخی از تندیس‌های او این است که هر چند این تندیس‌ها سه‌بعدی‌یند و خط‌ها و سطح‌های زیادی دارند اما خط‌ها و سطح‌ها اغلب حجمی‌ نمی‌سازند. مانند زیگ ۴ (Zig IV) که در ۱۹۶۱ با فولادی به رنگ زرد اخرا اجرا گردیده است. سطح‌ها و استوانه‌های ناقص این مجسمه حجم واحد و مشخصی نمی‌سازند که ذهن بتواند مجسم کند و یا چشم از زاویه‌ی دید معینی در عمل آن را ببیند. در اینجا باید تماشاگر پیرامون این شیء بچرخد و نماهای مختلف و پیچیده‌ی آن را تماشا کند. او ماشین را به عنوان مظهر و ادامه‌ی بدن ما می‌دید و آثار هنری ساخته‌ی او بیان روح تمدن ماست.