دن فلاوین

دن فلاوین Dan Flavin

دن فلاوین، اول آوریل 1933 در «جامائیکا» Jamaica واقع در جنوب شرقی نیویورک در خانواده‌ای کاتولیک به دنیا آمد. او در کالج «کاتدرال» Cathedral در «داگلاس» نیویورک آموزش دید. سال 1953 وارد نیروی هوایی آمریکا شد و در کره شمالی خدمت کرد. سال 1957 به مدت دو سال در دانشگاه کلمبیا به تحصیل در رشته‌ی تاریخ هنر پرداخت.
وی به عنوان یک نقاش در آثار اولیه‌اش تحت تاثیر اکسپرسیونیسم انتزاعی و همچنین آثار «پاپ آرت» POP Art «جاسپر جونز» Josper Johns بود.
فلاوین در آثارش از لامپ‌های فلورسنت و روشنایی آنها همچون خط در نقاشی بهره می‌برد. آثار خلق شده مینی مالیستی‌اش را بیشتر به اشخاصی که نسبت به آنها ادای دین و احترام می‌کرد تقدیم می‌داشت و نام آنان را بر آثارش می‌گذاشت. برای نمونه؛ در سال 1964 اثر «یادمان یک به ولادیمیر تاتلین» را خلق کرد. اثری که یادآور «یادمان انترناسیونال سوم» تاتلین بود. سال 69-1964 اثر «سه‌ی نومینال» The nominal three را به «ویلیام اوکام» W. ockam فیلسوف مدرسی قرن چهاردهم تقدیم کرد. آنچه از اوکام مورد توجه فلاوین بود واژه‌ی «تیغ اوکامی Ockam’s Razor» بود. ویلیام اوکام حدود سال 1300 میلادی به دنیا آمده بود و در حدود 1350 میلادی در گذشته بود. اوکام گفته بود؛ «بیهوده است کاری که با کمتر می‌توان انجام داد با بیشتر انجام داد» بدین معنا که «اگر عملی بدون اتخاذ فلان امر مفروض همه چیز قابل تعبیر باشد، دیگر دلیلی ندارد که آن امر را فرض کنیم‌«. فلاوین «‌در محدود کردن تعداد عناصر از ریاضیات اقتصادی ویلیام اوکام پیروی کرده که بیان داشته است: از موجودیت‌ها هیچ یک را نباید مفروض داشت‌، جز آن‌ها که ضروری است. »

به سال 1977 فلاوین از گالری‌های هنری برای نمایش آثارش دوری کرد و به معابر و فضاهای عمومی شهر روی آورد، برای نمونه چند لامپ فلورسنت را داخل ایستگاه مرکزی خطوط راه آهن نیویورک نصب کرد. وی در 25 نوامبر سال 1996 در نیویورک در گذشت.
حقیقی‌ترین عنصری که امکان هنرهای تجسمی را مطرح می‌کند نور است. و سنگ بنای هنرهای تجسمی با نور گذاشته‌شده است. فلاوین نور را مطرح می‌کند. وقتی نور به صورت فلورسنت است، فضا را تعریف می‌کند. یک شمع که در یک اتاق روشن می‌شود، فقط یک نقطه را روشن می‌کند، اما فلورسنت کل فضا را روشن می‌کند. این لامپ‌ها و نورها در کارهای فلاوین هم یک خط و هم فضا ایجاد می‌کند. کار او در دو کلمه خلاصه می‌شود: نور و فضا.
او عمدا سراغ همه‌ی رنگ‌ها می‌رود و فقط نور سفید استفاده نمی‌کرد که بحثی راجع به روشنایی و اسطوره‌ی نور بیان نشود، آثار او کاملا ماتریالیستی است، شیء مستقل از فضا نیست. شیء مدرن مستقل از فضا است، اما شیء مینیمالیستی در تقابل با فضا است. این لامپ‌ها فرآیند تولید هنری ندارند، آنها در کارخانه تولید شده‌اند.
او نقشه‌ی کار را در می‌آورد و الکتریسین‌ها آن را اجرا می‌کنند. به‌جای تاکید بر حجم و خط از لامپ‌های فلورسنت کشیده و دراز استفاده می‌کند و از شعاع‌های کنترل شده به جای سطح یا حجم.
او بر این باور است که فضای واقعی می‌تواند توسط نور و پرتوهای الکتریکی شکسته شده و با ایجاد توهم یا نوعی بازی با نور، فضای جدیدی ایجاد می‌کند. او در یکی از آثارش، بدون عنوان که در سال ۱۹۷۵ با رنگ‌های صورتی آبی و سبز ساخت، این اثر در واقع یک چارچوب متشکل از لامپ‌های لوله‌ای فلورسنت همراه با رنگ‌های صورتی، طلایی و روشنایی روز است که همگی در گوشه‌ی سالن قرار گرفته‌اند. برخی لامپ‌های مهتابی پوششی محافظ در برابر دید بیننده‌ داشته و نور خود را به طور غیر مستقیم از طریق دیوار منعکس می‌سازند، برخی نیز در چارچوب به طور مستقیم نورافشانی می‌کنند. کل فضا با رنگ‌های مختلف رنگین شده است. اثر هنری با خاموش کردن لامپ‌ها ناپدید می‌شود.