انتونی کارو

انتونی کارو، متولد 1924

انتونی کارو در نیومالدن، سوری متولد شد و بین سال‌های 1944 ـ 1942 در رشته مهندسی در کالج کرایست شهر کمبریج تحصیل کرد. او مدت دو سال را به خدمت در یگان هوایی ناوگان دریایی سلطنتی گذراند، و پس از آن در سال‌های 47ـ1946 در دانشگاه پلی‌تکنیک رجنت استریت لندن، دوره مجسمه‌سازی را طی نمود و سپس بین سال‌های 1950 ـ 1947 در مدارس آکادمی سلطنتی لندن ثبت‌نام نمود. او بین سال‌های 1954 ـ 1951 دستیار پاره‌وقت هنری مور بود. در اوایل دهه 1950 میلادی در مدرسه هنر سنت مارتین به تدریس پرداخت. بین سال‌های 1974 ـ 1962 دوباره به تدریس روی آورد و شیوه‌های تدریسش رابط میان دو نسل جوان هنرمند شد.
کارو اولین نمایشگاه انفرادی خود را به سال 1957 در گالری ناویلیگیوی شهر میلان و اولین نمایشگاه انفرادی‌اش را در لندن را یک سال پس از آن در گیمپل فیلس (Gimpel Fils) برگزار کرد. آثار او در غرفه انگلستان در سی و سومین بینال ونیز (1966) و دهمین بینال سائوپائولو (1969) عرضه شد و در هر دو رویداد برنده جایزه شد. اولین نمایشگاه مرور آثار او در سال 1969 در گالری هیوارد شهر لندن و دومین نمایشگاه، چهار سال بعد در موزه هنرهای مدرن نیویورک برگزار شد. یک نمایشگاه مرور بر آثار در تروین مارکت شهر روم در سال 1992 و نمایشگاه عظیم دیگری توسط موزه هنرهای معاصر توکیو در سال 1995 ترتیب داده شد. در دهه 1990 میلادی دو مجموعه بزرگ مجسمه‌هایش تحت‌تأثیر تماس مستقیم او با سرامیک بوجود آمدند: «جنگ تروا» ابتدا در لندن به سال 1994 سپس در آتن و تسالونیکی به سال 1997 و «روز قیامت»، اولین بار در چهل و هشتمین بینال ونیز در سال 1999 به نمایش در‌آمدند.

در سال 1987 به او لقب شوالیه اعطا شد و در سال 2000 میلادی به دریافت نشان لیاقت نائل آمد. او در لندن زندگی و فعالیت می‌کند.
کارو در طی دهه 1950 میلادی پیرو سنت‌های مکتب اندام‌گرا (فیگوراتیو) بود، اما به دنبال اولین دیدارش از امریکا همواره با دریافت بورس از موسسه فورد (1959)، مواد اولیه کارش از برنز به فولاد تغییر یافت. با تغییر مسیری ناگهانی از آنچه تا به آن زمان انجام داده بود، شروع به ساخت مجسمه‌های رنگی و انتزاعی کرد، مجسمه‌هایی که مستقل از قاعده و یا فاقد پایه بودند، و بنابراین فضایی مستقل را شکل می‌دادند. او موفق به رها ساختن هنر تجسمی از هرگونه پیوند با اجسام و نقوش دنیای خارج و به خصوص اندام‌های انسانی شد.
اولین نمایش بزرگ مجموعه‌های فولاد او در یک نمایشگاه انفرادی در گالری هنر وایت چپل لندن در سال 1963 و یک سال بعد در اولین نمایشگاه خارجی او در نیویورک بود.«حرکت آهسته» (1965)و «توده صورتی»(1969) هر دو از مجسمه‌های فولادی رنگ شده دهه اول آثار کارو هستند. او در اوایل دهه 1970 میلادی دست از استفاده از رنگ برداشت تا به خواص مواد اجازه خودنمایی و ظهور قدرت در قالب مجسمه بدهد، اگرچه گاهی برحسب ضرورت به استفاده از رنگ بازگشته است. در طی چهار دهه اخیر، او با سرب، برنز، چوب، خاک، سرامیک، آلومینیوم و کاغذ کار کرده است، اما فولاد همچنان ماده اصلی کار او به حساب می‌آید. در سال 1977، کارو دست به ساخت مجموعه‌ای از آثار مجسمه در دریاچه اِما (ساسکاتون، کانادا) زد. «رقص اما» (78 ـ 1977) بخشی از این رشته آثار است. مجسمه‌های این مجموعه با استفاده از قطعات سبک فولادی و لوله، از خصوصیتی خطی برخوردارند که حس بی‌وزنی (طراحی در فضا) را تداعی می‌کنند، و این ویژگی به عنوان عنصری ثابت در سراسر دوره کاری او تداوم داشته است. میز ـ مجسمه‌های او که آغاز ساخت‌شان به سال 1966 برمی‌گردد دلالت بر زمانی دارند که او در حال کشف شیوه‌هایی برای ساخت آثار کوچک‌تر بود که او در واکنش به این روند، به کار با عواملی همانند دستگیره‌ها و ابزار و طراحی‌هایی می‌پردازد که از لحاظ مقیاس کاملاً متمایز هستند. کاربرد میز در آثار وی بیشتر در جهت کار با مجسمه است، تا اینکه صرفاً بعنوان پایه و یا ستون مورد استفاده قرار گیرند. آثار میز ـ مجسمه‌ای بخش عظیمی از کل آثار کارو را شامل می‌شود و در مقیاس بسیار گسترده شکل گرفته‌اند، اما هماند «آنتیب‌های روی میز» (94ـ1993) مجسمه‌ها آویخته، بیرون زده و یا چسبیده به میز طراحی می‌شوند.
برای مطالعه بیش‌تر:
1. ویلیام رابین: آنتونی کارو، از انتشارات موزه هنرهای مدرن، نیویورک، 1975
2. کارن ویلکین: کارو، از انتشارات پرستل ورلاگ، مونیخ، 1991
3. سیجی اوشیما، تادایاسو ساکایی، یاسویوشی سایتو: آنتونی کارو، از انتشارات موزه هنرهای ماصر، توکیو، 1995