روز جشنواره ساحل آغوش پرمهر خویش را بر دانشجویان گشوده بود و جوانان پرشور این بار هم در عرصه‌ی ساخت مجسمه پرتوان و نیرومند کوشیدند. چهل تن بودند و تشنه‌ی آب و دریا و ساحل و ماسه.
■ هر یک به فراخور حال و هوای خویش با دست‌افزاری اندک که در اختیار داشتند با ماسه‌های ساحل دست و پنجه‌ای جانانه نرم کردند. به گونه‌ای که پس از اتمام کار هر یک تکه‌ای از ساحل را بستری یافته و آرام لمیده بودند و به اثر شعرگونه و بداهه‌ای که ساخته بودند می‌نگریستند و در دل توان خویش را سبک و سنگین می‌کردند. آن‌ها به این شیوه از کار عادت نداشتند، یاد گرفته بودند با دیگران مشورت کنندسپس طراحی کرده طبق روال همیشگی مدل‌سازی و قالب‌گیری و بقیه‌ی قضایا، اما این جا فرصت کم بود و چالشی در کار. پس باید بداهه‌سازی را پیش می‌گرفتند. اندیشه و طرح و ساخت در یک زمان سخت بود، اما شور و انرژی می‌خواست که داشتند و جوان و جویای نام آمده بودند که بسازند. پس به یاری هم ساختند و به تماشا ایستادند و به نمایش گذاشتند و آن‌ها که به تماشا آمده بودند نیز با اشتیاق می‌نگریستند و لذت می‌بردند از این همه نشاط و زمانی نگذشته بدو که ماسه‌ها بر هم انباشتند و هر گروه آنچه در توان داشت در طبق اخلاص نهاد و بر پهنه‌ی ساحل استوار ساخت. حاصل تلاش یک روزه این گروه چهل نفره تعدادی مجسمه‌ی ماسه‌ای ساده اما زیبا بود که ای کاش می‌شد با ترفندی آنها را در همان محل ثابت نگه داشت.
■ هنوز چند لحظه‌ای مانده بود که خورشید روز سوم تیرماه سال هشتاد و سه از دیده‌ها پنهان شود که کار به انجام رسید و بچه‌های مجسمه‌سازی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران در نور ملایم و زیبای غروب ساخته‌های خود را به نظاره ایستاده بودند و غرق در شادی و شعف به آینده می‌اندیشیدند.
■ با آرزوی پربارتر برای کانون هنرهای تجسمی دانشگاه تهران و دانشکده فنی پردیس 3 و برگزاری مجدد این جشنواره زیبا.