ماهان مومنی
آثار سارا روحی صفت را از سالهای دانشکده به خاطر می آورم.جوراب های بافتنی کارهایی بود که برای پایان نامه اش ارائه کرد و بازدید کنندگان را با این سوال مواجه کرد که آیا این مجسمه است.در فضای مجسمه سازی ایران که بعضا اصالت به متریالی نظیر سنگ و برنز و چوب داده می شود ارائه آثاری با جنسیت های زنانه ای نظیر پارچه و کاموا احتیاج به جسارت و اعتماد به نفس داشت و طی سالها فکر می کنم روحی صفت خود را به عنوان مجسمه سازی که از موادی نظیر پارچه و کاموا یا بهتر بگویم متریالی زنانه استفاده می کند جا انداخته است. هر چند گروهی مهر تایید به این دسته آثار نزنند و آنها را مجسمه به حساب نیاورند.
روحی صفت هنرمندی است که زنانه فکر می کند و جلوه هایی از زنانگی در آثارش مشهود است. او برخلاف دیدگاه فمنیستی المان های زنانه را به باد نقد نمی گیرد و ضد ارزش نمی داند. او زن است و به سادگی مجسمه می سازد داعیه ای ندارد و به دنبال رقابت با مردان نیست و بروی داربست فرز به دست نمی گیرد و جوشکاری نمی کندو آنچه را که به عنوان یک زن زندگی می کند را با شیوه ای اغراق گونه و با شوخی با متریال زنانه اش به مخاطب نشان می دهد. در مجموعه کدبانو او وسایلی که در آشپزخانه پیدا می شود را به شیوه خود به نمایشی حجمی گذارد. در نمایشگاهی که تیر ماه امسال در خانه هنرمندان بر پا بود شیشه شیری را به نمایش گذارده بود،شیشه شیر های او چندین دهانه دارد و بیننده را به یاد سینه حیوانی می اندازد که به بچه هایش شیر می دهد. او یک مادر است و از شیشه شیر و سایر لوازم زندگی یک زن تاثیر می گیرد و آنچه که زندگی می کند در اثرش مشهود است.