سيد محسن حسينی
يک ماتادور به ديدن بهترين نوازنده ی پيانو اسپانيا رفت و گفت استاد بهترين قطعه ات را بنواز! پيانيست با تعجب گفت: تو مگر فرق قطعه ی عالی و قطعه ی متوسط را می فهمی؟! ماتادور گفت: من کارم را هنرمندانه انجام می دهم پس کار هنری درست را می فهمم.
برای نشان دادن خفقان و خشونت بهتر نيست يک گاو را در نمايشگاه ذبح کنيم تا زجه اش هميشه درذهن بماند، خون قرمزش ياد آور رنگ سرد خشنونت باشد، دست وپا زدنش نشانه ی علاقه ی شديد شبه ماندن و...
به فرض که به اين سبک هنرمند يک فرم و لحن جديد نام دهيم ( که البته اين ممکن نيست، چرا که موخرين در دهه ی ۶٠ و ٧٠ ميلادی اين نوع از ارائه را تمرين کرده اند) آيا ايجاد حرکت نو و ايجاد زبان جديد تنها هدف يک هنرمند است؟
تب هنری و احساس روشنفکر بودن چيز جديدی نيست. مثلا" شعر دهه ی ٧٠ که تقليد شعر سهراب بود و سينمای دهه ی ٧٠ که به شدت تحت تاثير کيارستمی. و اتفاقا" تنها چيزی که از آن دهه باقی ماند اصلا" ساده گويی و زبان هنرمندانه نبود. هنری که در سطح جاماند و جاماند و جاماند و جاماند. پس تب هنری و احساس روشنفکری اصلا" چيز جديدی نيست.
ای کاش تمام برداشت های من اشتباه باشد. چرا که تو هنرمندی هستی که در روزگار امروز با هزاران ريسک و بی دستاورد مالی و با يک غرور لايق هنرمند کار می کنی، چرا که کارهای گذشته ات سر می رود از ساده گويی در عين عميق گويی!