هلیا دارابی
نقش و اهمیت زندگی روزمره در هنر معاصر ایران روز به روز پررنگ‌تر می‌شود و در این میان هر هنرمند به شیوه خود به این مقوله می‌پردازد. محمدحسین عماد در آثار اخیرش، در چرخشی شگفت‌اور، پیوندی جذاب، نو و بسیار نوآورانه را با پدیده روزمره کالا و بسته‌بندی‌اش به نمایش گذاشته است. فضاهای منفی قالب‌های بسته‌بندی کالاهای برقی در اینجا به قالب و بستر مجسمه تبدیل شده‌اند و در سایه محدودیت فرمی تحمیل شده، هنرمند آزادی و فرصت انواع بازیگوشی، طنزآفرینی و پرداخت به امر نامعقول را یافته است.
بیننده، اما، در پس حیرت و نشاط ناشی از مواجهه با این بازآرایی، دچار نوعی ترس و اظطراب می شود، چرا که هنرمند بار دیگر وی را در برابر معمایی حل‌نشدنی قرار داده است. او ناخودآگاه و حسب عادت می‌خواهد اجزای موجود در بسته‌بندی را بر هم سوار کند و به ابزار یا کالای نهایی برسد، اما این کار ممکن نیست و سر هم شدن اجزا در ذهن بیننده به معضلی غریب تبدیل می شود. از طرفی، هر قطعه برای خود معمایی است که در عین غریب و خنده‌دار بودن، تشویش برانگیز و نفوذناپذیرند. آنها را به هیچ شیء کاربردی یا قطعه‌ای از آن نمی توان مانند کرد و منطق آنها را نمی‌توان گشود. شاید باید دنیایی دیگر با قواعد و اصول پیشینی دیگری را باید متصور شد که این اجزا در آن با هم قابل ترکیب و عملکردپذیر باشند.
هنرمند خود این ساختارهای اسرارآمیز شکل‌گرفته در قاب‌های بسته‌بندی را «صادرات» خوانده است، آنچه ما از خود و از درون نهاد و جهان‌بینی خود به دنیا صادر می‌کنیم. بسته‌هایی از عقاید، باورها و رسوم، تلفیقی مضحک از امر سنتی و مدرن، پدیده‌ای مبهم و منطق‌گریز.
عماد در این پیکره‌ها نیز از تکنیک‌های محبوبش، کوبیدن آهن و شکل‌دادن به آن در دل چوب، میخ‌کاری، پرچ‌کاری، لولا و . . . استفاده کرده و همچنان فضاهای خالی و سوراخ‌های رمزآمیزی در دل مجسمه‌ها گنجانده که گاه به دریچه ای لولایی ختم می شوند و گاه با قطعه‌سیمی پوشانده شده‌اند. آهن، این بار حتی تنگ تر به درون چوب فرو رفته، به تار و پود آن نفوذ کرده و با آن عجین شده است.
آثار عماد در هر دوره، با وجود مشابهت‌های صوری و تکنیکی، چرخش معنایی بسزایی را نشان می‌دهند. مجسمه‌هایی که نه «به» آنها، بلکه «از درون» آنها باید نگاه کرد، پیکره‌هایی که صدا می سازند، مجسمه‌هایی که خاموش و آرام به حرکت بیننده پاسخ می‌گویند و مجسمه‌هایی که با فرم غریب و مرموز خود در فضاهای خالی فوم بسته‌بندی کالا رشد کرده‌اند. او بی‌وقفه و به نحوی خستگی‌ناپذیر می خواهد جهان‌بینی خود را بر فضای مدرن پیرامون سوار کند، و از این جد و جهد پی‌گیرانه هر بار غافلگیری نویی زاده می شود.