جمعه ٣٠ ام مهرماه در گالری فروهر شاهد افتتاح نمایشگاه مجسمه شامل آثار سه نسل از مجسمه سازان ایران بودیم. این آثار توسط امیر معبد گرد آوری شده است.
آثار پرویز تناولی ،بهروز دارش ، سعید شهلا پور ، ایرج محمدی ، ملک دادیار گروسیان ، فاطمه امدادیان ، محمد حسین عماد ، کورش گلناری ، فرزین هدایت زاده در سالن اصلی گالری به نمایش در آمدند. پرویز تناولی نماینده نسل اول مجسمه سازی مدرن ایران است که بلاشک مطرح ترین مجسمه ساز ایرانی است که در عرصه جهانی نیز حضور داشته و در عرصه مجسمه سازی مدرن ایران بسیار تاثیر گذار بوده که این تاثیر حتی بر آثاری که در این سالن به نمایش در آمده است نیز مشهود است .
بهروز دارش مجسمه سازی تاثیر گذار بر روند رشد مجسمه سازی ایران است که خط تفکر ویژه خود را دنبال می کند .

آثار اساتیدی از نسل دوم مجسمه سازان در سالن به چشم می خورد که این افراد نسلی هستند که پس از انقلاب برای احیای هنر مجسمه سازی کوشش کردند. نسل محتاطی که به دنبال مشروعیت برای وجهه مجسمه سازی بودند که کماکان از آنجاییکه این نسل درسیاست گذاری بینالها و نمایشگاه ها و انتخاب آثار و داوری ها دست دارند بر تاریخ مجسمه سازی تاثیر گذار خواهند بود.
در این میان کورش گلناری و محمد حسین عماد افرادی هستند که در آثارشان سکوت و خلا مشهود است اگر آثارشان به آثار فرمالیست غربی هم شباهتی داشته باشد خوانش شرقی خویش را پیدا کرده اند و اثری از معنویت شرقی و ایرانی بودن اثر در حین سادگی فرم در اثر مشاهده می شود.

آثار مجسمه سازان جوان امیر علی بشیری ، سهند حسامیان ، نسیم ابوالقاسم ، حامد رشتیان ، سارا روحی صفت ، زهرا زواره ، بهدادلاهوتی ، آناهیتا قاسم خانی و امیر وفایی در حیاط گالری نمایش داده شده است.بعد از فضای لوکس و نورانی گالری آثار جوانان با فشردگی در کنار هم چیده شده اند. این آثار به اصطلاح نسل سومی هاست هر چند اینها نماینده نسل خود هستند و لی حتما مجسمه سازان جوان دیگری هم باید در میان این جمع می بودند که به دلیل محدودیت فضا تنها شاهد آثار تعدادی از آنها هستیم .این ها هستند که می خواهند مجسمه سازی ایران را به پیش ببرند. در این آثار مفهوم و مخاطب اهمیت بیشتری دارند هر چند آثار متنوعی در کنار هم قراردارند آنهایی که هنوز در گیر فرم هستند ، آنهایی که در گیر آموزه های اساتید خود هستند و در این میان هستند کسانی که راه خود را پیدا کرده و به بیان مفهومی در آثار خود می پردازند.
امیر علی بشیری تشکچه مخملی مجللی بروی استند قرار داده و به روی آن کلاه ایمنی معدنچیان که نمادی از امنیت ایجاد کردن است را با احترام قرار داده است و به روی کلاه صندلیی بر تشکچه نشسته است که نماد حضور فرد می باشد و در پشت آن آینه ای به دیوار آویزان است این ترکیب بندی به عنوان مجسمه مخاطب را متعجب می کند و زمانی که کلاه را از روی تشکچه برمی دارد در زیر کلاه چاهک دستشویی پنهان شده است که خود به ناکجا آباد بی انتهایی راه دارد. مخاطب می تواند کلاه را به سر بگذارد و تصویر خود را در آینه مشاهده کند.

زهرا زواره با ایجاد سوراخی در استند مخاطب را دعوت می کند که دستش را درون چاهک سیاه کند و حدس بزند چه چیزی درون سوراخ است او می خواهد مخاطب را کنجکاو کند و به بازی بگیرد مجسمه ای درون استند پنهان است که مخاطب به جای دیدن اثر تنها می تواند آن را لمس کند.به یاد داستان مولانا می افتم که هر کس در تاریکی فیل را لمس می کرد و ماهیت آن را توصیف می کرد .
سارا روحی صفت باز هم نمایشی از المانهای زنانه داشت. قابلمه و دمکنی و ملاقه، او خرق عادت می کند بر خلاف اشیا موزه ای که به روی ویترین ها نوشته شده که دست نزنید او مخاطب را به دست زدن به اثر دعوت کرده و به روی دمکنی نوشته که شاید اصلا مهم نیست . او جسارت دارد او از اشیا آماده استفاده کرده است و باز هم به شوخی گرفته و شعارش هم به نوعی دست انداختن افرادی است که قضایا را خیلی جدی می گیرند و او سادگی در پیش می گیرد.
این آثار گوشه ای ازآثار مجسمه سازان ایران را به نمایش می گذارند تفکر و شیوه های مختلفی را هنرمندان مجسمه ساز به کار می گیرند و تنها زمان مشخص می کند که از میان نسل نوی مجسمه سازان کدام ها اثر گذار تر هستند.