آرت نا: نگارخانه فروهر از هفته گذشته میزبان کارگاه های مجسمه سازی سه روزه ای شد که اولین کارگاه در ١۴، ١۵ و ١۶ مهر ماه برگزار شد.
به گزارش «آرت نا»، انجمن مجسمه سازان به برپایی کارگاه های مجسمه سازی سه روزه اقدام نموده است که در 14، 15 و 16 مهرماه شاهد برگزاری اولین ورک شاپ و نمایشگاه مجسمه با یونولیت در نگارخانه فروهر بودیم که هفت هنرمند برای ساخت مجسمه با یونولیت مشغول به کار شدند.
گزارش خبرنگار «آرت نا»، ماهان مومنی را از این کارگاه را می خوانیم:
همکاری انجمن مجسمه سازان با بخش خصوصی فرصتی است که در آن هنرمندان با دست اندر کاران بخش خصوصی هنر آشنا می شوند و این امر، به برقراری ارتباط آسان تر هنرمند با بخش خصوصی منجر می شود.
اگر چنین فعالیت هایی در فضاهای عمومی شهری، پارک ها، خیابان ها و زیر پل ها صورت بگیرد و به جای بازدید کننده خاص گالری ها بازدید کننده عام هم به تماشای کار کارگاهی هنرمندان بنشینند، فرهنگسازی می شود و ذائقه زیبایی شناسی و درک عامه مردم از هنر نیز ارتقا پیدا می کند.
یونولیت ماده به نسبت ارزان و سبکی است که می توان در مدت زمان کوتاهتری نسبت به سایر مواد حجم بزرگی را ایجاد کرد. این هفت هنرمند در روز چهارشنبه در حالی که طرح هایشان را از پیش انتخاب کرده بودند، شروع به لایه برداری از بلوک های یونولیت کردند. ذرات یونولیت فضا را احاطه کرد و مجسمه سازان در میان این غبار سفید پوش شدند.
شایان ذکر است، انتخاب هنرمندان شرکت کننده در این نمایشگاه طی مشورت انجمن با اساتید و کمیته نمایشگاهی صورت گرفته و توانایی هنرمند در استفاده از این متریال هم در نظر گرفته شده است. حامد رشتیان، مریم شریفی شورجه، علیرضا فاضلی، نغمه فکور زاده، منصوره فیضی، مهسا کریمی زاده و فرزین هدایت زاده آثار بدیعی را با یونولیت در عرض این سه روز خلق کردند.
آدمک های حامد رشتیان را از بینال پنجم و نمایشگاه های دیگر به یاد داریم. انسان های دو پاره ای که به حالت نشسته ی زانوی غم به بغل گرفته در حین تنهایی دچار از خود بیگانگی هستند، صورتی ندارند، جنسیتی ندارند و هویتی ندارند، اشاره به انسان معاصر و تنهایی و از خود بیگانگی اش دارد. این آدمک می ترسید که روزی حتی نیمه دیگرش هم او را به تنهایی رها کند. رشتیان در اثر اخیر خود که در این سه روز با یونولیت به اجرا در آورد، باز هم یکی از این انسان های عصر معاصر را ساخت که بالاخره آن نیمه هم این نیمه اش را رها کرده و این نیمه باقی مانده هم به زور باطری به زندگی اش ادامه می دهد. در میان این پیکره ی نیمه که بیرون آن به طلایی می درخشد و درونش اش به رنگ قرمز در آمده قاب مجللی جا سازی شده است که تعداد زیادی باطری در آن قرار دارد و آدمک رشتیان با آن ظاهر پر زرق و برقش به زور باطری زندگی را می گذراند.
همچنین مریم شریفی شورجه موتیفی، یک فرش ایرانی ایلیاتی که طرح هایی از موجودات خیالی داشته را انتخاب کرده است. این اتود حجمی شده ی پرنده را از سال ها قبل داشته و این کارگاه فرصتی بود که آن را به اجرای بزرگ در آورد. رنگ هایی که شریفی برای رنگ آمیزی پرنده خیالی اش به کا ر گرفته نیز رنگ هایی برگرفته از گلیم ایرانی است و آن را به رنگ های زرد و نارنجی وته مایه ای از سبز تیره در آورد. پرنده خیالی شریفی میان حیاط گالری فروهر فرود آمده است.

علیرضا فاضلی پیکره ای را با یونولیت اجرا کرده است. بند بند وجود پیکره پیداست و ضمن دفورمه کردن پیکره آن را تقریبا به دو قسمت مجزاتقسیم کرده که با مفصلی به یکدیگر متصل شده اند. در ساخت این پیکره بر فضای منفی تاکید شده است. فاضلی با رنگ قهوه ای که بر روی یونولیت به صورت پتینه کار کرده است نمایی از چوب به اثرش داده است.
نغمه فکور زاده از زمان پایان نامه اش در گیر فضاسازی های نرمی بود که نور در آن نقشی اساسی داشت. آن زمان با فوم فضاهایی نرم و منحنی را در درون باکس های سیاهی ارائه می کرد، گویی از دریچه ای مخاطب را به درون دعوت می کرد. در آثار اخیرش آن انحنا و نرمی را به بیرون کار هم تسری داده است و حجم هایی گرد را ارائه می کند و سعی دارد که ارتباطی بین بیرون و درون ایجاد کند. حجمی با ظاهر مینیمال می بینیم ولی با نوری که به بیرون می تابد بیننده را به داخل اثر فرا می خواند. در اثر قبلی فکور زاده که در نگارخانه برگ به نمایش گذارده بود، درون اثر سکوتی معنوی در میان نور های خفیف حکم فرما بود. در این اثر فضایی مرموز و وهم آلود می بینیم که نمی دانیم در اعماق آن چه می گذرد.
و اما منصوره فیضی سابقه کار با فوم و اسفنج را در کارنامه خود دارد. او در اثری به نام «نشست من با من» که در بینال پنجم به نمایش در آمد، در اسفنج فضایی از اندرونی شخصی ایجاد کرده بود و یک صندلی در دل آن نشانده بود که خلوت و تنهایی اش را به حجم در آورده بود. منتظر یکی از آن صندلی ها و فضاها از سوی فیضی بودم که دیدم او از خلوت خود بیرون آمده و در جمع مجسمه سازان با شوق مشغول به کار گروهی می باشد. اثر جدیدش «شوق آواز» نام دارد که فرمی تلفیقی از پرنده و لانه می باشد. «شوق آواز» که قرار بود رنگ آمیزی شود با آثار هفته آینده در گالری فروهر نمایش داده می شود و مشتاق دیدن پرنده او بعد از رنگ گذاری هستم.
مهسا کریمی زاده نیز از همان روزهای دانشکده و آماده سازی پایان نامه اش، ذراتی از زیر میکروسکوپ گرفته تا کهکشان ها را در نظر داشت و ذرات معلق رنگی در کلیه آثارش دیده می شد. این بار همان ذرات ریز را بزرگتر با یونولیت اجرا کرد. او به دنبال خلق فضایی است که بتواند آدم ها را به درون آن دعوت کند و آنها در میان این ذرات معلق راه بروند. با توجه به امکانات حیاط گالری فروهر او این ذرات معلق اش را که به رنگ قرمز در آورده بود را به روی درخت رونده در کنج حیاط پراکنده کرد.
فرزین هدایت زاده مترسک را یک نشانه می داند. مترسک نماد حفظ حریم است و گاهی به او بی اعتنا می شود و به حریمش تجاوز می کنند و این پای در بند و چوب در آستین، دستش از دنیا کوتاه است و نمی تواند عکس العملی نشان دهد. او تنها و محدود است. هدایت زاده چندی است فکرش در گیر مترسک است و از آنجایی که فکر و تجربه هنرمند از هنرش جدا نیستند، حاصلش همین مجسمه مترسک هدایت زاده است که می خواهد از حریم اش در گالری فروهر هم پاسداری کند. هدایت زاده به استفاده از اکلیل این روزها تمایل زیادی پیدا کرده است که همین مترسکش را هم متالیک نقره ای کرده است.
شایان ذکر است، آثار نهایی هنرمندان در غروب جمعه ١۶ مهرماه به نمایش در آمد. این هفته نمایشگاه مجسمه های ساخته شده در این نگارخانه برپاست و از روز چهارشنبه 21 مهر به مدت سه روز هفت هنرمند حرفه ای دیگر به کار با یونولیت در حیاط فروهر می پردازند که قابلیت های یونولیت را به گونه ی دیگری به کار می گیرند و احجام متنوعی را خلق خواهند کرد.