جمعه ٩ مهرماه ١٣٨٩ نمایشگاه مجسمه غزال پرتو و دلبر شهباز در گالری فروهر افتتاح شد.
جمعیت در گالری فروهر موج می زد از لابلای جمعیت راهی به سوی آثار باز کردم. انصافا گالری تازه کار فروهر در اطلاع رسانی به خوبی عمل کرد و من شخصا هم از طریق ایمیل و هم اطریق اس ام اس از نمایشگاه با خبر شدم و هر چند این دو هنرمند جوان تازه کار بودند مخاطب زیادی به بازدید از نمایشگاه آمده بودند.
اثر این دو هنرمند کوچکترین ارتباطی به هم نداشت و نمی دانم دلیل برگزاری این نمایشگاه به صورت دو نفره چه بود. در میان انبوه جمعیت ترجیح دادم که ابتدا از کارهایی که در قسمت پشت گالری بود و بالطبع خلوت تر هم بود دیدن کنم.
آثار غزال پرتو مجسمه های لامپ گونه ای بودند که چیدمانی از المانهای آشنا در حباب شیشه ای محصور شده بود. گفتم المانهای آشنا، آشنا بودند و در حباب شیشه ای غریب می نمودند.با ارائه چند تصویر از کارها به شرح بیشتر می پردازم:

به روی فنر میانی لامپ ردیفی از آدمها را می بینید که در اشل بسیار بسیار ریز با جزئیات کار شده اند.و اطراف دیواره لامپ درختهایی به چشم می خورد.
این آدم ها و این درخت ها بیننده را به یاد آدم ها و درخت های کتاب راندو که در معماری کار برد دارد می اندازد.
در اثر دیگر یا بهتر بگویم در لامپ دیگر رخت هایی که به روی بند پهن شده اند در دیگری ردیف کلاغ ها بروی سیم برق و لانه آنها برسقف لامپ دیده می شود.
اینها المانهای آشنای شهری هستند که هر روزه بر در و دیوار شهرمان می بینیم و این آشنا در دل حباب شیشه ای به شکل لامپ غریب می نماید.
فضای گالری را کم نور کرده بودند و با مهتابی هایی که در کف گالری قرار داده شده بود نور خفیف آبی حاکم بود و لامپ این مظهر روشنایی اینبار نوری از خود ساطع نمی کرد و مثل ماه منتظر بود تا منبع نوری دیگری بر آن نور بتاباند.
غزال پرتو با استفاده از المانهای اشنا در یک بستر نا آشنا بیننده را در گیر فضایی می کرد که در مقابلش قرار گرفته است.
پرتو توسط یک ال سی دی تصاویری از پروسه ساخت آثار که شامل پروسه تولید محفظه لامپ ها از طریق دمیدن در کارگاه شیشه گری بود را به نمایش گذاشته بود.

به سراغ آثار زنانه دلبر شهباز می روم.جعبه های چوبی که به دیوار نصب شده بودند بیش از مجسمه به صحنه تئاتر شبیه بودند. گویی در هر اثر پرده ای از یک نمایشنامه بخشی از حکایت را روایت می کند . حکایت دخترکی که تحقق آرزوهایش را به آمدن شاهزاده با اسب سپید مرتبط می داند و زندگی را با آرزوی ازدواج و لباس عروس سپری می کند . گاهی ماتم گرفته که این اتفاق نیفتاده و گاهی شاد خود را به رویا می سپارد ودر آرزوها تاب می خورد. گویی در صحنه آخر دامادهم به این رویا افزوده شده و عروس شاد رو به تماشاگرانش فخر می فروشد. من مجسمه ای ندیدم من آرزوهای دخترک را که روایت شده بود دیدم. با چیدمانی از کله قندها در گوشه سالن ضیافت کامل شده بود.
نمایشگاه خیال خالی در نگارخانه فروهر تا ٢۴ مهر ماه بر پاست.