افتتاحیه: جمعه 17 تیرماه 90
ساعت 9 بعدازظهر
به انتخاب گلنار یارمحمد
هنرمندان:
فرزین هدایت زاده / مهسا تهرانی / محسن فولادپور / هومن مهدی زاده / مهسا کریمی زاده / آناهیتا قاسم خانی / آزاده طیبی / امیل لازار / علیرضا معصومی / هوراد گرجی

هر آنچه می بینیم یا دیده ایم، چیزی نیست جز رویایی در رویای دیگر.
ادگار آلن پو

نخستین بار رینر ماریا ریلکه* بر مجسمه به عنوان اُبژه تأکید کرد، اُبژه ای که بواسطۀ نوع حضورش در بافت پیرامونی انسان، دیگر تنها "اثر هنری" نبود، بلکه شیئی بود با حیاتی جداگانه و مستقل، که می توانست جوّ حاکم بر اشیاء را تحت اختیار گیرد، و بینندگانش را به درون سیاهچالۀ پرقدرتی بکشد که فقط یک مجسمه، به مثابۀ شیئی غیرکاربردی قادر بود پدید آورد. از آن زمان تا کنون مجسمه چه به لحاظ فرم و مصالح و چه به لحاظ ارتباط با محیط پیرامون اش تغییرات شگرفی کرده است، اما همچنان آنچه این اُبژه را به جهان ما می پیوندد چگونگی رابطۀ آن است با دامنۀ دید انسانی ما. بیننده و هنرمند هریک از آستانی متفاوت به یک جهان واحد وارد می شوند: جهان اُبژه/ مجسمه، به مثابۀ حلقۀ گمشدۀ جهان های کوچک و بزرگ دیگر، جهان هایی که بناست شناخت مان را از هستی گاه مقهور کنند، گاه تلطیف، و گاه دیگرگونه، و این ممکن نیست مگر با عبور از آستانۀ ابعاد اثر.
با این همه، در انبوه تصاویر انباشت شدۀ ذهن امروزی، اثری موفق خواهد بود که بتواند در دامنۀ دید به نحوی متفاوت نفوذ کند، ویژگی ای که آن را از ماکت، مجسمه های تزئینی، غول مجسمه های شهری و خیل اشیاء بزرگ و کوچکی که احاطه مان کرده اند متمایز می کند. اثر هنری امروز را نمی توان تنها با معیارهای قدیم، با کمپوزیسیون و کنتراست و هارمونی سنجید، یا شاید این معیارها نیاز به بازتعریف دارند. ذهن ما به دیدن هیجان تصویر عادت کرده است، و تمایل دارد انبوه تصاویر انباشت شده را به سرعت به فراموشی بسپارد. بدین ترتیب آنچه از یک مجسمه می ماند نه فیزیک آن، بلکه خاطره ایست که موفق می شود از لایه های شلوغ ذهن عبور کند و در حافظۀ بصری بنشیند.
در گردآوری این نمایشگاه از هنرمندانی دعوت شده است که پیش از هرچیز بواسطۀ ابعاد آثارشان جهان خود را خلق کرده اند.
گلنار یارمحمد