|
كاميار عابدي- نويسنده و پژوهشگر ادبيات - در يادداشتي كه در اختيار بخش تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)،گذاشته آورده است:«براساس اخبار مهر ماه مجسمه يا تنديس اميرکبير که در سال 1356به دست ابوالحسن صديقي وريخته‌گري لورنزونيکولوچي ساخته شده بود سرانجام از ايتاليا به ايران رسيد ودر پارک ملت نصب شد.
ضمن انتقاد از بي‌توجهي مسوولان قبلي البته بايد کوشش وعلاقه مسوولان اجتماعي وهنري کنوني شهرداري تهران را در اين زمينه ستود.با اين همه محل نصب تنديس اين دولتمرد برجسته اصلاح انديش و ايران‌خواه مي‌تواند محل پرسش قرارگيرد.آيا جاي چنين مجسمه‌اي در يکي از ميدان هاي اصلي تهران مانند ولي‌عصر و ونک وغيره نبود؟ به راستي جاي شخصيتي به بزرگي اميرکبير وتنديسي که براساس گفته کارشناسان واپسين اثر مهم استاد بزرگ تنديس نگاري ايران محسوب مي‌شود کجاست؟درقلب پاي تخت يا در حاشيه آن؟
علاوه بر اين نکته ديگري را هم در زمينه تنديس‌هاي پاي تخت وديگر شهرهاي کشورمان مي‌توان طرح کرد و آن نکته اين است:اگرشماردولتمردان آگاه وبيدار وايران‌انديش مانند اميرکبير در تاريخ قديم وجديد ما اندک است ودست تنديس نگاران ما در اين زمينه بسته است عده دانشمندان ايران وبزرگان ادب فارسي در ادوار کهن ونو به هيچ وجه اندک نيست.اما چرا جز يکي دو تن از آنان مانند فردوسي و رازي جاي اغلب اين دانشمندان وشاعران درميدان‌هاي پاي تخت وشهرهاي کوچک وبزرگ ما خالي است.رسيدن به صورت‌هايي خيالي ونزديک به آنان
براساس اسناد ادبي وتاريخي موجود وبه راهنمايي اديبان متخصص چندان دشوار نيست.در آن صورت نظامي ومولانا وسعدي وحافظ وده‌ها تن ديگر براي خود جايي درچشم‌انداز زندگي روزانه مردم ميهن خود مي‌يابند.
کشورهاي ديگر نام وياد بزرگان خود را از طريق ساختن تنديس‌هايي با شکوه وتاثيرگذار گرامي مي‌دارند وحتي اگراز چنين انسان‌هايي بي‌بهره يا کم بهره باشند با تلاش زياد و گاهي با ناخنک زدن با ميراث کشورهاي ديگر براي خود بزرگاني مي‌تراشند.آيا ما که از نظر علمي وفرهنگي ميراثي بس غني داريم نبايد با ساختن ونصب تنديس‌هايي از بزرگانمان در بزرگ‌ترين ومهم‌ترين معبرها و خيابان‌ها و ميدان‌ها نامشان را محترم داريم و از اين راه درس علم‌اندوزي وآرمان‌هاي فرهنگي به فرزندان خود دهيم؟»
|
.jpg)