زمان: 30 مرداد تا 8 شهریور 89
تندیس های امینه کاظم زاده، درباره انسان هایی هستند که، خواه رانده شده و خواه جدا مانده از جامعه، در تنهایی خود به سر می برند. برخی سر در گریبان و یا در میانه استحاله هستند؛ بعضی دیگر با توسل و یا تقدیم پیشکش، امید به لحظه ای ارتباط با آفریننده را دارند؛ و در برخی دیگر به نظر می رسد از بطن یک پیکر، وجودی دیگر جوانه می زند.
چنان که ویژگی دوران ماست، این آثار در سبک و چارچوبی متعین نمی گنجند. کنده کاری سنگ و چوب –که ریشه در تاریخ تمدن دارد – و نماد ها و نشانه های بکار رفته در تندیس ها، ارجاعاتی بومی به نظر می رسند. با این وجود شاید بتوان گفت اشکال منحنی و گردش های دوار، توام با رگه های تزئینی این آثار، بیش از هر چیز دیگر متعلق به این فرهنگ باشند.
تکنیک کاهشیِ کندن (که در نمایشگاه اخیر آثار او در نگارخانه لاله، علاوه بر سنگ، چوب را نیز شامل شده است) در خدمت پیراستن و پالوده تر کردن حجم ها و پیکرها قرار می گیرد.
علی رغم اهمیت و توجهی که به شکل و فرم آثار اختصاص یافته است، تندیس ها بیش از هر چیز، نوعی تجسم از انسان معاصر هستند – با همه نقایص و کاستی ها؛ با تلاش هایش برای تعالی؛ و با انفراد ناگزیرش؛ که به قدری طبیعی و روزمره است که به سادگی دیده نمی شود. چنین به نظر می رسد که هنرمند و آثارش از نگریستن به ما اجتناب می ورزند؛ پیکرها، با همه تنوع نوع و رنگ، سر در کار خود، بازتابی از مخاطبان امروز خویش هستند.