ماهان مؤمنی
نمایشگاه اعضای انجمن روز سه شنبه 8 تیرماه در گالری تازه تاسیس انجمن بر پا شد.
تصمیم به برپایی این نمایشگاه به مناسبت افتتاح گالری مجسمه خیلی شتابزده گرفته شد. در نمایشگاه هایی که از چند ماه قبل اطلاع رسانی می شود و هنرمندان مجسمه ساز فرصت کافی برای ساخت مجسمه دارند هم گاهی شاهد آثار تکراری هنرمندان مجسمه ساز هستیم. پس دیدن آثار تکراری در نمایشگاهی که ظرف چند روز تصمیم به برپایی آن گرفته شد امری دور از ذهن نبود؛ بالطبع این نشان از کم کاری مجسمه سازان ما دارد که تا فراخوانی و نمایشگاهی نباشد میلی به ساختن مجسمه ندارند و چنانچه دفعتاً نمایشگاهی برپا شود کار جدیدی برای ارائه ندارند و چندی از دوستان ترجیح دادند که کار ندهند و چندی دیگر ابایی از ارائه آثارشان که حتی بیش از یکبار دیده ایم ندارند. روی پایه اثری تاریخ ١٣٧٧ حک شده بود. آیا این هنرمند در ١٢ سال گذشته اثر جدیدی خلق نکرده است؟
چقدر به خلق مجسمه می اندیشیم؟ تا چه حد مجسمه سازی دغدغه زندگی ماست؟ این افرادی که اعضای انجمن مجسمه سازان هستند چه بخشی از زندگیشان را به مجسمه سازی اختصاص داده اند؟

به سراغ آثار نمایشگاه می روم:
یک روند فکری که در گروهی از مجسمه سازان مشاهده می شود، اینست که مجسمه بهتر است برنزی باشد چون یک اثر برنزی شانس فروش بیشتری نسبت به سایر متریال ها دارد.
نمونه آثار برنزی نمایشگاه:
این افراد اصالت را به متریال می دهند و ایده در اولویت این افراد نیست. در برخی از فراخوان ها شرط متریال ذکر می شود و بدین ترتیب به برنز، فلز، سنگ اصالت بیشتری داده می شود و باید خاطر نشان شد ، که بدین ترتیب است که سیاست گذاران به مجسمه سازی ایران خط می دهند و طبیعی است که هنرمند که به دنبال ارائه آثارش است باید این سیاست ها را در خلق اثر لحاظ کند.
حال در مجسمه سازی امروز جهان اصالت به ایده هنرمند داده می شود و متریال تنها در راستای به ظهور رساندن ایده است که کاربرد دارد.
نکته دیگر که می خواهم خاطر نشان شوم مقوله عنوان اثر است. عنوان پلی ارتباطی بین هنرمند و مخاطب است. گویی هنرمند از طریق عنوان دست مخاطب را می گیرد و به سفری درون اثر دعوت می کند. عنوان یک مجسمه هر چند یک اثر به ظاهر در جرگه فرمالیست قرار بگیرد اثر را از فرم صرف در آورده و به آن مفهومی می بخشد که از دل هنرمند بر آمده و از طریق عنوان بر دل مخاطب می نشیند.