قرقیزستان یکی از کشورهای آسیای میانه است که مانند بسیاری دیگر، پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سابق، دگرگونی‌هایی را تجربه کردند. گزارش زیر درباره سومین نمایشگاه بین‌المللی هنر معاصر در قرقیزستان است که با موضوع «منطقه خطر ـ انتقال» به همین تحولات پرداخته است.
محل برگزاری سومین نمایشگاه هنر معاصر بیشکک، تجسم موضوع آن است: «منطقه خطر ـ انتقال». فضای زیرزمین‌های آلا ـ تو، در میدان مرکزی بیشکک، سابقاً مقر فرماندهی ک.گ.ب بوده و اکنون به فضای برگزاری این نمایشگاه تبدیل شده است. کف مرمرین خاک‌آلود و اتاق‌های متروکه آن یادآور این واقعیت است که جمهوری‌های کوچک آسیای میانه زمانی عضوی از اتحاد جماهیر شوروی بودند و به یادمان می‌آورد که از آن زمان تاکنون تغییرات زیادی رخ داده است. فراتر از این، زیرزمین‌ها که درست زیر محل رخداد انقلاب بهار 2005 قرقیزستان قرار گرفته‌اند، بلافاصله تبعات حقیقی تحولات فرهنگی و اجتماعی مذکور را تداعی می‌کنند. در امتداد دیوارهای اصلی، بینندگان وارد چیدمانی بزرگ‌ اثر النا وروبیوا «Elena Vorobyeva» و ویکتور وروبیوا «Victor Vorobyeva» به نام «روز / شب» می‌شوند. در میان دو نقاشی دیواری (یکی با پس‌زمینه سیاه و دیگری سفید»، در میان صفحه مانیتور در دیوار فرو رفته‌اند. مانیتور «روز» فضای داخلی را مجسم می‌کند، از جمله پنجره‌ای با میله، که انوار خورشید را منعکس می‌کند و در مانیتور «شب» همان منظره در تاریکی دیده می‌شود و این‌بار میله‌های پنجره است که انوار خود را به درون می‌تاباند. این میله‌ها که در کشورهای اتحاد جماهیر شوروی سابق بسیار رایج بوده‌اند، به دوران نقاشی‌های دیواری امتداد می‌یابند و روی هر یک متنی دیده می‌شود. قسمتی از متن روی زمینه سیاه مستقیماً به میله‌ها اشاره دارد: «فقط پشت میله‌ها احساس ایمنی می‌کنیم... بردگی خود خواسته ما برابر با آزادی‌مان است.»
مدیران هنری در بیانیه‌ی خود یادآور شده‌اند که چگونه «در محیطی که دامنه جنایات ، مهاجرت و نظامی‌گری گسترده‌تر و قدرتمندتر می‌شود، خطرات نیز چند برابر می‌شوند و به ویژگی دائم زندگی روزمره انسان‌ها بدل می‌گردند.» این نظریه در چیدمانی از مدیران هنری / هنرمندان گولنارا کاسمالیوا «Gulnara Kasmalieva» و مرادبک جمالیف «Muratbek Djumaliev» مورد تعمق قرار گرفته است.
اثر دیگری که به مضمون «انتقال» در قالب سفرهای انسانی پرداخته است، اما در مقیاس وسیع‌تر، اثر و مدیو پروجکشنی است از کرسیتینا لوکاس «cristina Lucas» به نام «پانتون» (Pantone). نقشه‌ای رنگین از جهان که ردپای تمدن بشری را از 500 قبل از میلاد تا سال 2006 میلادی به تصویر کشیده است. توسعه و صنعت ژئوپلیتیک جهان به سادگی و شیوایی عمیق. با کورنومتری که هر سال را در هر ثانیه با صدای تیک خود مشخص می‌کند، و از طریق تمرکز اشکال رنگی که با ریتمی مداوم تغییر شکل می‌دهند و عوض می‌شوند نشان داده شده و نقطه‌ها و اشکال زندگی سرانجام به سوی شکلی واحد از جهان به صورت امروزی آن پیش می‌روند. در این نمایشگاه، بیش از 33 هنرمند و 4 گروه هنری شرکت داشته‌اند.