چندین سال بود که نمایشگاه دوسالانه (Whitney)، تبدیل به محل نمایشی شده بود که همه از دیدن آن متنفر بودند. ده سال پیش بحث و جدال جنجال‌آمیز و دایمی بر سر "سیاسی" بودن این نمایشگاه به وجود آمد. در نمایشگاه‌های اخیر، رابطه راحت موزه با معامله‌گران و گردآورندگان نشان داده شد، که البته بهتر است بگوییم به نوعی تعریف هنر آمریکایی را می‌شد ملاحظه کرد. برحسب این‌که آن را چگونه تفسیر کنیم می‌توان گفت که این نمایشگاه نشانگر رویای آمریکایی و یا امپریالیسم فرهنگی بود. در عین حال موزه ویتنی به دلیل عزل و نصب‌ها و استعفاهای متصدیان و مدیران دچار نوعی به هم ریختگی بود و به عبارتی تجدیدساختار آن موضوع بحث محافل بود.
به رغم آن‌چه که گذشته است، امسال این نمایشگاه به گونه‌ای دیگر برگزار شد و به شکلی خود را عرضه کرد که می‌توان گفت راه هر گونه حرف و حدیث را بست و در واقع حس زیبایی‌شناسی و تحلیل متفکرانه‌ای را طلب می‌کند. به جای مجموعه‌ی گسترده‌ای از ناشناسان، سه تن از متصدیان باتجربه به نام‌های کریسی ایلز Chrissie Iles، شمین مومین Shamin Momin و دبراسینگر Debra Singer، اساس کار خود را بر مجموعه‌ای از کارهای 108 هنرمند کهنه‌کار و باتجربه و همچنین جوان‌ترها، از سه نسل بنا نهادند. انتخاب دقیق اثرها و همچنین نحوه‌ی کنار هم قرار دادن نقاشی‌، مجسمه، نصب آن‌ها، ویدیو و فیلم تا حد قابل ملاحظه‌ای دارای هماهنگی و انسجام بود. نمایشگاهی اینچنین توسط اعضای کمیته می‌تواند کار پرمخاطره‌ای باشد و البته ممکن است برخی باور نکنند که صحنه نمایشگاه درست به تمیزی و مرتبی عکس‌هایی است که در این‌جا می‌بینید. به عبارتی این نمایشگاه دوسالانه که به دنبال گفتگو بود نه مناقشه، تغییری بسیار تازه و نوین یافته بود. صحنه‌ی گیج کننده و درهم ریخته نمایشگاه پیشین، در سال جاری جای خود را به مجموعه‌ای داده بود که در آن هنرهای تجسمی نیز یافت می‌شد. نصب قفس مانند اسپنسر فینچ Spencer Finch در نمایش "آسمان شب" Night Sky بر بالای نقاشی بیابان، آریزونا، 11 ژانویه 2004، صورت فلکی تشکیل یافته از 400 لامپ در طبقه‌ی چهارم موزه، همگی نشان دهنده‌ی توجه موضوعی نمایشگاه بود. تصور و تفکر پیچیده او در نور بعد از ظهر به شکل تزیینی به نمایش درآمده بود، به نحوی که بیننده را به فضای تجسمی بین تجربه و نشان دادن آن می‌برد. در چنین فضایی رابطه میان انسان و طبیعت کشف می‌شود. او با این کار گفتگویی وسوسه‌انگیز، هر چند نوستالژیک، را در مورد کارآمدی و تأثیر خلق هنر در زمانی که مشکلات سیاسی و اجتماعی وجود دارد، بر ذهن متبادر می‌ساخت. اینچنین طرز تفکر و احساسی در سراسر سه طبقه‌ی دیگر این نمایشگاه به چشم می‌خورد. جاذبه راهکارها و استراتژی‌های هنرمندان آثار تجسمی و کم‌نگاری و مواد و عناصری که در بسیاری از کارها آشکار بود، ذوق و اشتیاق هنرمندانی را به نمایش می‌گذاشت که بیشتر فضای سیاسی زمان را نشان می‌دهند و بدیهی است که آنان در کارهای خود چندان توجهی به نیاز بازار کار نداشته‌اند. با وجود این حقیقت که متصدیان این نمایشگاه و یا حداقل یک سوم از هنرمندان منتخب، اکنون در دهه سوم زندگی خود به سر می‌برند، این گفتگو با دهه 60 و 70 میلادی نمایش دهنده‌ی نسلی است که با "والدین" هنری خود و تعلیمات مکتب هنر کنار آمده‌اند. این گفتگوها و مکالمات پرحالت ارتجاعی "مکتب قدیم" تأکید می‌کند. نصب‌ هوشمندانه لامپ‌های ‌فلورسنت توسط مارک هندفورت (Mark HandForth) و همچنین نیمکت پارک و علائم خم شده بزرگراه، احتمالاً دن فلاوین Dan Flavin، رابرت موریس Robert Morris و ریچارد سرا Richard Serra را به خاطر آورده است، با این حال نحوه‌ی نمایش وی عمداً از رسمیت کمتر و یا "تکیه بر مکان" بیشتری نسبت به پدران پیشرو و کم‌نگار او برخوردار است. در واقع هنر فورت توجه ما را معطوف به نگهداری زیبایی و رومانتیسم قلابی و دروغین فرهنگ تجاری معاصر می‌سازد.
تیلور دیویس Taylor Davis نیز الگوبرداری پنهان بالقوه را در هنرهای اخیر نشان می‌دهد. وی پالت و مجسمه‌های دیگر را از چوب و آینه ساخته است. او اجسام و اشیایی معمولی و ظریفی را می‌سازد که به غیر از آشکار ساختن زیبایی مواد و شکل آن‌ها، هیچ استفاده دیگری ندارد. وید گویتون Wade Guyton در این میان انگیزه‌های متناقض تحسین و نفوذ را به نمایش می‌گذارد ، با این حال لغو پیام پرینتر او در چاپ متون مربوط به تندیس و معماری که از زیر شیشه به نمایش گذاشته شده بود تا اندازه‌ای مبهم و گنگ به نظر می‌رسید. تلاش وی برای محو ساختن نقاشی و مجسمه‌سازی به همراه ضربدر بسیار بزرگ چوبی در محوطه‌ی سیمانی بخش مجسمه‌سازی نمایشگاه ویتنی به همان اندازه ناموثر بود.
در حالی که هنرمندان جوان‌تر به دنبال راه‌هایی بودند که اعتراض و همچنین انتقاد اجتماعی خود را به نمایش بگذارند.